آیت الله بهجت از نگاه بزرگان

پاکبازان وادی توحید و عبودیت و عاشقان کوی دوست که عمر خود را با مجاهدات خالصانه در راه طلب سپری می کنند، همواره مورد توجه دیدگان تیزبین شیفتگان معنویت و اخلاق و اخلاص اند. حیات آنان سراسر درس حکمت و شوریدگی است و مرگشان تاثر برانگیز، جان کاه، دردآلود و جبران ناپذیر. درگذشت چنین عالمانی، خلائی در جامعه پدید می آورد که سال ها باید بگذرد تا چشم ساکنان سرزمین خاک، بار دیگر به دیدنشان روشن گردد. آنان گوهرهایی بسیار نادرند که اختر تابناک وجودشان، ملجا و ماوای حیرت زدگان وادی کران ناپیدا و بی انتهای مسیر حق و هدایتگر گم شدگان طریق عشق و شوریدگی است.
حضرت آیت الله العظمی بهجت در زمره چنین عالمانی جای گرفته است. او کسی بود که سال های سال کمر همت و مردانگی بسته بود تا جز به دوست نیندیشد و به هیچ کسی و چیزی جز او، سرنسپرد. این مرد خدا، در چشم همه مردان خدا، بزرگ بود و دوست داشتنی.
خوش تر آن باشد که سر دلبرانگفته آید در حدیث دیگرانروشن است که درباره شخصیت و ابعاد وجودی آن بزرگوار ناگفته های بسیاری وجود دارد که آنچه در کلام بزرگان و شخصیت ها می خوانید، تنها برخی از زوایای پنهان را می نمایاند.