گزارش داغی ناگهانی و تشییعی آسمانی

تلفن زنگ می زند؛ یکی از رفقای شهرستانی است. پس از سلام و احوال پرسی می گوید:- برای آیت الله بهجت اتفاقی افتاده؟
- فکر نمی کنم؛ چیزی نشنیده ام؟
- درباره فوت ایشان چیزهایی شنیده ایم. پی گیری کنید و اگر خبردار شدید، اطلاع دهید.
- بله، ولی فکر نمی کنم صحیح باشد؛ ایشان که در این ایام بیماری خاصی نداشته اند.
با خود می گویم: «این هم از شایعاتی است که هر از گاهی به نوعی درباره آیت الله بهجت منتشر می شود. به ویژه این که نزدیک ایام انتخاباتی هستیم و بازار شایعات گرم تر از سایر اوقات است». با این وجود، دلهره ای به جانم افتاده است. پس از دقایقی، تماس دوم از کس دیگر با همان مضمون. حالا دیگر بحث، جدی تر شده و دلهره بیشتر آزار می دهد.
پس از تماس هایی، یکی از رفقا می گوید: ظاهرا شبکه سیمای قم اعلام کرده است. بعضی رفقا برای اطلاع دقیق به دفتر ایشان رفته اند. تلویزیون را روشن می کنم. شبکه قم به نشانه عزا نواری مشکی بر پیشانی دارد. باز هم می خواهم خود را متقاعد کنم. می گویم: شاید به دلیل ایام فاطمیه3 است. اما به نشانه عزا یک زیرنویس، به همه این تشویش ها و تردید ها پایان می دهد:«انا لله و انا الیه راجعون، حضرت آیت الله العظمی بهجت ساعتی پیش در بیمارستان ولی عصر7 قم به دلیل عارضه قلبی دار فانی را وداع گفتند».
باور کردنی نیست؛ آن قدر که فقط مبهوت می شوی. چه شده؟ ایشان که تا پریروز هم با سلامت در مراسم روضه روز جمعه مسجدشان شرکت کردند... باز هم به دنبال پیراهن مشکی ات می گردی تا قلب داغدارت را بپوشاند.