ارزیابی تراکم استخوانی در بیماران دچار سنگ کلیه؛ نقش هایپرکلسیوری در از دست رفتن استخوان: آیا محدودیت کلسیم در این بیماران لازم است؟
سنگ های ادراری شکایتی شایع در ارولوژی هستند. در این مطالعه وضعیت تراکم استخوانی در بیماران دچار سنگ های کلسیمی با گروه شاهد مقایسه شده و هم چنین تراکم استخوانی مبتلایان به سنگ های ادراری بر حسب سن، جنس و نوع سنگ بررسی شده است.
در 85 بیمار مبتلا به سنگ ادرای و 85 فرد سالم، متغیرهایی شامل سن، قد، وزن، نمایه توده بدنی، نتایج resco-T وscore -Z حاصل از تراکم سنجی در دو ناحیه ی کمر و گردن استخوان ران ثبت شد. میزان اوریک اسید، کلسیم، پتاسیم، سدیم، اوره، کراتینین، فسفر، آلکالن فسفاتاز و پاراتیروئید هورمون سرم نیز ارزیابی و ثبت شد. علاوه بر این، مقادیر ادرار 24 ساعته هر یک از بیماران مورد مطالعه از جهت کراتینین، اگزالات، سیترات، اسید اوریک، کلسیم، اوره و حجم کلی مورد بررسی قرار گرفت.
تراکم ماده معدنی استخوان (Bone mineral density) در مهره های کمری و گردن استخوان ران در بیماران مبتلا به سنگ ادراری به طور معناداری کم تر گزارش شده است. این اختلاف پس از طبقه بندی بیماران و گروه شاهد به دو گروه هایپرکلسیوری و سطح طبیعی کلسیم ادراری نیز معنادار بود. طبق نتایج دانسیتومتری گردن استخوان ران و کمر، کاهش BMD (استئوپنی و استئوپروز) در زنان یائسه به طور معناداری بیش تر گزارش شده است.
با توجه به عدم رابطه بین هایپرکلسیوری و از دست دادن استخوان و این نکته که محدودیت در کلسیم رژیم غذایی نه تنها ایجاد سنگ را کاهش نمی دهد بلکه باعث بر هم خوردن تعادل کلسیم و از دست رفتن استخوان می شود، بنابراین محدودیت کلسیم رژیم غذایی برای بیماران مبتلا به سنگ کلیه پیشنهاد نمی شود.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.