بازی های آموزشی و تاثیر آن بر فرآیند یاددهی - یادگیری دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر

در دهه ی (1960) بازی های آموزشی توجه بسیاری از راهبران آموزشی را به خود جلب کردند و آنها ارزش رویکرد آموزشی تجربی در افزایش انگیزه و فهم دانش آموزان در محیط های آموزشی را مورد توجه قرار دادند (لیمن سون ،1999؛به نقل از بورن هید،2006). در طی دهه ی (1980) بیشتر پژوهشگران استفاده از بازی های آموزشی را در کلاس مورد بررسی و تحلیل قرار دادند.و اظهار داشتند که بازی ها در انتقال مفاهیم در محیط های یادگیری قدرتمند هستند و باید عناصر یادگیری مشارکتی از قبیل رقابت،تهییج،کنجکاوی، خلاقیت برای تولید یک محیط یادگیری متفاوت درون یک بازی تجربی جای داده شوند (همان منبع). همه ی کودکان بازی را دوست دارند،در این میان کودکان و نوجوانان کم توان ذهنی عمدتا به دلایل مختلف از جمله احساس گریز از کلاس ها و برنامه های درسی و فعالیت های جدی که معمولا منجر به ارزیابی و نقادی می شود،شیفتگی خاصی نسبت به بازی از خود نشان می دهند و بیشتری توان و انرژی خویش را در حال بازی به نمایش می گذارند.توجه به این ویژگی خاص، استفاده ی مطلوب از موقعیت ها و فرصت های خوشایند بازی برای انتقال پیام آموزشی،به صورت مستقیم و غیرمستقیم،به شیوه ی کلامی یا غیرکلامی و گسترش کنش های شناختی،توسعه ی مهارت های حرکتی و تعمیق مسئولیت پذیری اجتماعی،از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است.ازاین رو شایسته است اولیا و مربیان همواره توجه خاصی نسبت به این امر مهم داشته باشند (افزور،1379).