مطالعه تغییرات حجمی کلیه به دنبال تجویز متادون و بوپرنورفین با روش کاوالیری در موش صحرایی

متادون و بوپرنورفین به ترتیب آگونیست و آگونیست نسبی گیرنده های اپیوئیدی می باشند. اپیوئیدها دارای اثرات جانبی بر روی بافت های مختلف بدن بویژه بافت کلیه می باشند. در این مطالعه اثر متادون و بوپرنورفین بر تغییرات حجمی کلیه موش صحرایی نر مورد بررسی قرار گرفت.
روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، 15 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن 15±250 گرم انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. نمونه ها در گروه اول mg/kg 5/0 متادون و در گروه دوم ng/kg 30 بوپرنورفین به طور روزانه و به صورت تزریق داخل صفاقی، به مدت 15 روز دریافت نمودند. به نمونه های گروه سوم (شاهد)، نرمال سالین تزریق شد. پس از آخرین تزریق، حیوانات بیهوش شدند و کلیه راست آنها خارج گردید. کلیه ها پس از جدا کردن غده فوق کلیه و کپسول، توسط محلول فرمالین 7% بافر شده به مدت 72 ساعت ثابت شدند. سپس در آگار 5/3% قالب گیری و توسط دستگاه برش بافت، برش های تاجی به ضخامت یک میلی متر از آنها تهیه شد. با استفاده از روش کاوالیری و شمارش نقاط، حجم کلیه ها محاسبه و مقایسه بین گروه ها با استفاده از آزمون آماری غیرپارامتری کروسکال والیس انجام شد. سطح معنی داری 05/0P< در نظر گرفته شد.
میانگین حجم کلیه در گروه تجویز متادون 8/44±4/602، در گروه تجویز بوپرنورفین 4/8±4/566 و در گروه شاهد 3/16±4/566 میلی متر مکعب بود. مقایسه گروه ها با آزمون آماری کروسکال والیس، تفاوت معنی داری را در حجم کلیه نشان نداد (05/0P>).
متادون و بوپرنورفین با دوز و مدت مورد استفاده در این مطالعه اثر محسوسی بر تغییرات حجم کلیه نشان ندادند؛ هرچند افزایش نسبی حجم کلیه در گروه تجویز متادون در مقایسه با گروه بوپرنورفین و شاهد می تواند نشانگر تغییرات آسیب شناختی ابتدایی کلیه تحت تاثیر این اپیوئید باشد.