نتایج بلند مدت درمان ضد انعقاد سیستمیک برای ترمبوز وریدی عمقی در بیمارستان شهداء تجریش طی 5 سال

نتایج کلی ترمبوز وریدی عمقی [Deep Vein Thrombosis (DVT)]، بستگی زیادی به موقعیت آناتومیک سگمان وریدی ترمبوز شده دارد. به طور کلی هدف از درمان DVT حاد پیشگیری از گسترش لخته، عود DVT، آمبولی ریه و ایجاد عوارض کوتاه مدت و بلند مدت ناشی از DVT می باشد. در مقاله حاضر نتایج بلند مدت درمان ضد انعقاد سیستمیک در بیمارن مبتلا به ترمبوز ایلیوفمورال و بیماران مبتلا به ترمبوز فموروپوپلیته ال، مقایسه می شود.
تمام بیماران مبتلا به ترمبوز ایلیوفمورال و ترمبوز فموروپوپلیته ال که در بین سال های 1379 تا 1382 تحت درمان با ضدانعقادی استاندارد قرار گرفته بودند، بعد از یک دوره متوسط 5 ساله، مجددا تحت معاینه قرار گرفتند. در پیگیری، باز بودن مجرای وریدی و نیز ایجاد ریفلاکس دریچه های وریدی به وسیله سونوگرافی داپلر، ارزیابی شده به روش کای اسکوار آنالیز گردید.
52 بیمار مبتلا به ترمبوز ایلیوفمورال و 85 بیمار مبتلا به ترمبوز فموروپوپلیته ال در پیگیری 5 ساله تحت بررسی قرار گرفتند. میزان ریفلاکس دریچه های وریدی در بیماران با DVT ایلیوفمورال 81% و در بیماران با DVT فموروپوپلیته ال 61% بود. میزان باز بودن مجرای وریدی در بیماران با DVT ایلیوفمورال 21% و در بیماران با DVT فموروپوپلیته ال 40% بود. 81% از بیماران با DVT ایلیوفمورال علائم سندرم بعد از ترومبوز [Post Thrombotic Syndrome (PIS)] داشتند و در DVT فموروپوپلیته ال به میزان 63% بود. علائم شدید PTS در DVT ایلیوفمورال 5/40% و در DVT فموروپوپلیته ال 21% بود.
با توجه به بروز عوارض بیشتر و شدیدتر در بیماران مبتلا به DVT ایلیوفمورال در مقایسه با DVT فموروپوپلیته ال در پاسخ به درمان ضدانعقادی، به نظر می رسدکه درمان تهاجمی همچون ترمبولیز به واسطه کاتتر یا ترمبکتومی جراحی جهت حذف سریعتر لخته، حفظ دریچه های فانکشنال و برقراری باز بودن لومن وریدی دراین گروه از بیماران، ارجح باشد.