بررسی انسان شناسی اسلامی و انسان شناسی وجودگرا و مقایسه ی آنها

در این پژوهش به بررسی انسان از بعد ماهیت، آزادی و اختیار، مسئولیت، خودآگاهی و انسان کامل از دیدگاه دو مکتب اسلام و وجودگرا اقدام گردیده است. اسلام، انسان را موجودی دو بعدی با فطریات و سرشت مشترک و دارای آزادی و اختیار در انتخاب سرنوشت خویش معرفی می کند. اما مکتب وجودگرا برای انسان هیچگونه سرشت مشترکی قائل نیست و آن را مغایر با آزادی فردی می داند. آزادی را حق انسان دانسته و با داشتن همین آزادی است که او می تواند سرنوشت خود را آن طور که خودش می خواهد بدون داشتن هیچگونه معیار خاصی تعیین کند و در نتیجه او فقط در مقابل خود مسئول است. در حالیکه مکتب اسلام آزادی را حق انسان دانسته تا با انتخاب های خویش و بر اساس الگوی معرفی شده (انسان کامل) سرنوشت خود را تعیین کند و در نتیجه در مقابل خدا، خود و خلق مسئول و پاسخگو می باشد. مکتب اسلام به اجتماع توجه دارد و توجه به فرد در بطن جامعه انجام می شود و با تکروی و خودمحوری مخالف است. در حالیکه وجودگرایان ملحد فردگرا بوده و تامین منافع فردی را اصل دانسته و در واقع فردپرور هستند و به کل و منافع جمعی کمتر توجه دارند.