الگوهای قرآنی

چگونه باید دل آدمی شیدایی پیشه کند و رسم دلدادگی را بیاموزد و تا مرز «لاتلهی شدن» پیش برود که «رجال لاتلهی تجاره و لا بیع عن ذکر الله و اقام الصلوه و ایتاء الزکاه»1.
این دل چه جوهره لاهوتی دارد که ماذون است به پر کشیدن و بالا رفتن و از خود گذشتن و جمال دوست را به تماشا نشستن؟ چگونه است که گاهی آدمی نه یک دل، که صد دل عاشق حضرت دوست می شود و از خود بیخود می گردد و با اهل سموات همنشینی می کند و سرانجام از اهل ایمان می شود که «و الذین آمنوا اشد حبا لله»2؟
کیانند شیداییان دلسوخته و پریشان احوالان دل افروخته ای که از این دل سنگ صفت کینه توز، چشمه هایی از آب زلال و گوارا و آشامیدنی هایی لذت بخش جاری می کنند؟