بوستان نیاز

کوله باری از ناتوانی را بر دوش دارم و لباسی از جنس شب بر تن. آیا انتظار شنیدن صدای پای اذان را از دل شکسته ای مثل من می توان داشت؟ اسیری، در به دری، ناامیدی، دل آشوبی را می توان در پژواک ناله های من و دل اسیر من شنید و دید.
خداوندا، آمده ام با دعای امام سجاد7 با تو صحبت کنم. شاید دلم را اسیر تو کنم تا دست مرحمتی بر دل خسته و دل شکسته من بکشی و مرا باز با دریای رحمتت آشنا سازی.
«خداوندا، لباس های خطا و هواپرستی، مرا از درگاه قرب تو دور کرد. قلبم زندگی و حیات را از دست داد. کاش تو با لباس توبه ای که به تنم می پوشاندی، می توانستم از آرزوهای خطای خود چشم بپوشم.
خداوندا، مرا از دوری خودت رهایی ده و مرا بیش از این، دل شکسته مپسند. اشک های گرم ردپایی از محبت بر گونه ام انداخته است. آیا او را طرد می کنی؟ کجا بروم؟ اگر خار باشم، باز در سایه گل های بوستان توام. فقط تو را می شناسم. به که رو آورم؟ مهربان تر از تو کسی نیست. خجلم، رسوایم، اما با درگاه تو آشنایم.