تجدید نیت

می دانیم که «نیت» روح عمل محسوب می شود و عمل –هر چند صالح و هر چه بزرگ– تا به قصد رضای خدا انجام نگیرد و مصداق بندگی او نگردد، در تکامل حقیقی انسان بی تاثیر است. آنچه ارزش واقعی انسان را تامین می کند، عبودیت است و هر عملی که نشان بندگی داشته باشد، برای آدمی ثمربخش است و برای آنکه عمل نشان بندگی داشته باشد، باید به نیت الهی انجام گیرد و رنگ خدایی داشته باشد.
روشن است که نیت بدون «توجه» امکان پذیر نیست. کارهای فاقد «توجه» که یکسره از سر غفلت صادر می شوند، ارزش حقیقی (خوب یا بد) ندارند؛ زیرا «توجه» یکی از مقدمات فعل اختیاری است. در مقابل هر چه «توجه» در عمل بیشتر باشد و عمل آگاهانه تر صادر شود، زمینه پیدایش «نیت» در آن بیشتر است. از این رو، اعمال کاملا غریزی یا افعالی که از سر عادت صادر می شوند، به جهت کم رنگ بودن حضور «توجه» در آن بسیار کم ارزش محسوب می شوند.