زمان خودسازی / رهنمودهایی از حضرت آیت الله بهاءالدینی

اشاره: آیت الله حاج آقا رضا بهاءالدینی از معدود فقهایی است که تمام ابعاد وجودی انسان را ارج می نهاد و به پرورش و تربیت همه جانبه و شکوفا کردن آن می پرداخت. اشتغال به فقه و اصول وی را از پرداختن به اخلاق دور نساخت و توجه به تربیت انسانی نیز او را به انزوا نکشاند. او اگر چه از تعلقات مادی خویش را رها ساخته بود، لکن گریز از تعلق او را به بی توجهی و بی تعهدی در برابر سرنوشت جامعه سوق نداده بود.
آن عارف وارسته به اندیشه کردن و تفکر توجه ویژه ای داشت و با جلا دادن دل خود، جانش را از جلال و جمال الهی سیراب ساخته بود. هیچ کس گمان نمی برد این عارف متخلق گوشه گیر، در کوچه پس کوچه های شهر قم، این همه از وقایع روز و جریانات زمان آگاه باشد و چنان به تحلیل حوادث بپردازد که تو گویی مسئول تیزبینی به تفسیر سیاسی نشسته است. چه انگیزه ای جز تعهد توام با آگاهی این زاهد رهیده از رنگ تعلق را، راهی دیار رهروی رهیده از بند حیات درشهر دورافتاده در کاشمر می کند و به زیارت مزار مدرس - مرد ذکاوت دیانت و شجاعت - در دل خراسان می کشاند! راستی، کدامین عارفی است که به مردان دین و سیاست این همه ارج نهد و کدامین سیاست دان دین آشنایی است که چنین دراخلاق و عرفان غرق شود.