محاسبه هفته

فکه، سرزمینی است که انسان را بدجوری شرمنده می کند. آنها که رفته اند می دانند منظورم چیست. البته این بدان معنا نیست که دیگر مناطق عملیاتی جنوب و غرب کشور، این گونه نیستند. آنها هم هر کدام جای خود را دارند که اهلش را مجذوب خویش می سازند. اما فکه حال و هوای عجیبی دارد. یکی از ویژگی هایش آن است که اغلب زائران فکه، ترجیح می دهند با پای برهنه، بر روی رمل های داغ و سوزانش گام بردارند. آخر، آنجا را سرزمین مقدسی می دانند؛ چرا که مفاهیم مقدس دینی مانند: صلات لیل، دعا، جهاد، ایثار، ازخودگذشتگی، دفاع از قرآن و اهل بیت: و... در آنجا تجلی یافته و با خون شهدا جاودان شده است. سرزمین های مقدس هم، آداب خاصی دارند. خداوند متعال، نخستین بار که بنا بود با موسی7 سخن بگوید، آن گاه که او را حیرت زده و سرگردان در بیابان دید، از او خواست تا با پای برهنه، به سرزمین مقدس «طوی» گام بگذارد1 و شاید از همان جا بود که اهل دل آموختند با پای برهنه در سرزمین های مقدس، طی طریق کنند.