بررسی صفات کمی و کیفی ژنوتیپ های لوبیا سفید L.) (Phaseolus vulgaris و رابطه آنها با عملکرد در شرایط آبیاری بهینه و محدود

خشکی یکی از عوامل محدودکننده تولید محصولات کشاورزی در جهان می باشد و تولید اکثر محصولات زراعی در ایران را نیز تهدید می کند. بکارگیری روش های ژنتیکی و به نژادی و گزینش ژنوتیپ های متحمل به تنش های محیطی یکی از راهکارهای منطقی و اصولی تولید ارقام مناسب و سازگار به شرایط تنش خشکی می باشد. بدین منظور با استفاده از صفات کمی و کیفی در دو محیط آبیاری بهینه و محدود، 15 ژنوتیپ لوبیا سفید در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار و با استفاده از شاخص های تحمل به خشکی در سال 1383 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی کرج، دانشگاه تهران ارزیابی شدند. تجزیه واریانس ساده و مرکب صفات کمی و کیفی ارقام لوبیا سفید تحت دو محیط آبیاری بهینه و آبیاری محدود، تنوع ژنتیکی بالایی را در اکثر صفات نشان داد. شاخص های GMP، SSI و STI در شرایط آبیاری بهینه و محدود همبستگی مثبت و معنی داری با عملکرد داشتند، بنابراین ژنوتیپ هائی که میزان بالای شاخص های GMP و STIو مقدار کمتر شاخص SSI را دارا بودند بعنوان ژنوتیپ های متحمل شناخته شدند. به منظور ارزیابی دقیق تر از نمودار بای پلات نیز استفاده شد و ژنوتیپ های شماره های 1، 2، 3، 5 و 14 بعنوان ژنوتیپ های متحمل تعیین شدند