کاربرد گروه های کوچک در آموزش علوم پزشکی

به طور کلی، گروه تجمع دو نفر یا بیشتر است که کنش و واکنش دارند، از قوانین خاصی پیروی می کنند، به نیازهای یکدیگر علاقمندند و از طریق تفاهم و وحدت عمل درصدند به اهداف مشترک نایل آیند. حل مساله توسط گروه تحت تاثیر عواملی مانند تعداد اعضای گروه، انسجام گروه، اختلاف موقعیت، شخصیت افراد و محیط فیزیکی قرار می گیرد. در گروه های کوچک تعداد اعضاء محدود است؛ به طوری که هر عضو با دیگر اعضاء، ارتباطی رودررو و بدون واسطه داشته و هر کدام از اعضاء نقش خاصی در گروه دارند و نقش ها از هم متمایز است. در گروه های کوچک میزان مشارکت و صحبت صریح به مراتب بیشتر از گروه های بزرگتر است. همچنین همکاری گروهی و احساس دوستی بین اعضاء بیشتر است و تفکر انتقادی در افراد تقویت می شود. در روش آموزش در گروه های کوچک، فراگیران از نگرش ها، احساسات، عقاید و دلایل رفتار دیگران آگاه می شوند و پس از آن نگرش های خود و دیگران را نقد و بررسی می کنند و سپس به تغییر و تطبیق نگرش های خود در مسیر تحلیل و ارزشیابی نگرش خود می پردازند.
یکی از مهم ترین دلایل استفاده از گروه های کوچک، افزایش مهارت های فراگیران و شکل دادن به نگرش آنها است که این، به خصوص باعث توسعه مهارت های بالینی در کلینیک ها و مراکز بهداشتی درمانی می شود.