مقایسه اثر دفروکسامین با ترکیب دفروکسامین و دفریپرون بر اندکس های اکوکاردیوگرافیک بیماران مبتلا به بتا تالاسمی ماژور

تزریق های مکرر در بتاتالاسمی سبب تجمع آهن اضافی در بدن شده که این تجمع در قلب سبب عوارض جدی و مرگ می شود. دفروکسامین یک درمان استاندارد است ولی تزریق روزانه 12-8 ساعت از این دارو بصورت زیر جلدی سبب درد موضعی و عدم پذیرش دارو از جانب بسیاری از بیماران شده لذا نیاز به یک داروی دیگر جهت بهبود سورویوال و پذیرش دارو احساس شد. دفریپرون داروی خوراکی تائید شده بوده سبب دفع آهن از سلولها از جمله میوکارد می شود. هدف این مطالعه مقایسه اثرات دفروکسامین با ترکیب دفریپرون و دفروکسامین بر شاخص های اکوکاردیوگرافی بیماران است.
در این مطالعه با ویژگی کار آزمایی بالینی تصادفی شده 40 بیمارتالاسمیک دارای معیارهای ورود، به دوگروه 20 نفره تقسیم شدند در گروه کنترل تنها دفروکسامین زیر جلدی 6 روز در هفته و در گروه مداخله سه روز دفروکسامین تزریقی و 4 روز در هفته دفریپرون خوراکی تجویز شد. در ابتدا و انتهای مطالعه شاخص های اکوکاردیوگرافی اندازه گیری و با هم مقایسه شدند. جهت تجزیه و تحلیل داده از تست های آماری t-test و ویلکاکسون استفاده شد.
میانگین سن گروه مداخله 1/5±6/15 سال وگروه کنترل 6±1/14 سال بود. اندکس RVD (دیامتر بطن راست) در گروه کنترل mm6/7±7/18 در ابتدای مطالعه و 6/6±8/20 در انتهای مطالعه بود که تفاوت از نظرآماری معنی دار بود. در گروه مداخله RVD در ابتدا 81/5±5/19 و در انتها 7/4±18 بود که تفاوت معنی دار نبود. سایر اندکسها شامل دیامتر انتهای سیستولی و انتهای دیاستولی بطن چپ و دیامتر ریشه آئورت و EF و Fs بطن چپ و همچنین اندکس های دریچه ای دارای تفاوت آماری معنی دار در دو گروه نبود. عوارض دارویی بروز نکرد.
تغییر روش درمانی از دفروکسامین تزریقی به روش آسانتر یعنی تجویز یک روز در میان دفروکسامین- دفریپرون خوراکی سبب عوارض قلبی و بدتر شدن اندکس های اکوکاردیوگرافیک نمی شود