مقایسه درمان4 و 8 هفته ای فلئوکستین و ایمی پرامین روی قند خون ناشتا در بیماران افسردگی اساسی

افسردگی یکی از قدیمی ترین، شایعترین و شدیدترین اختلالات خلقی روانپزشکی می باشد. خطر ابتلا به این اختلال در زنان 25-10درصد و در مردان 12-5 درصد می باشد. چون دیابت و عوارض آن در ایجاد افسردگی موثر است و افسردگی نیز در بوجود آمدن دیابت نقش دارد، لذا کنترل قند خون در بیماران افسرده و دانستن تاثیر داروهای ضد افسردگی روی قند خون کمکی به این بیماران می باشد. این مطالعه جهت مقایسه اثر فلئوکستین و ایمی پرامین روی قند خون ناشتای بیماران افسردگی اساسی در اراک طراحی شده است.

پژوهش حاضر یک مطالعه کار آزمایی بالینی است که به صورت تصادفی از بین بیماران افسردگی اساسی مراجعه کننده به مرکز درمانی شهید هاشمی سنجانی اراک، بر اساس معیارهای تشخیصی DSM-IV-TR انتخاب شده و در دو گروه 40 نفری A (روزانه mg 20 فلئوکستین) و B (روزانه mg 100ایمی پرامین) قرار گرفتند. از بیماران در سه نوبت (قبل از شروع درمان، 4 و 8 هفته بعد از درمان قند خون ناشتا اندازه گیری شد. بعد از جمع آوری داده ها از آزمونهای آمار توصیفی و K-S (کلموگرونف- اسمیرنوف)، آزمون T دو گروه وابسته، T مستقل تجزیه و تحلیل بعمل آمد. اصول اخلاقی هلسینکی در کلیه مراحل تحقیق رعایت شد. 05/0p< معنی دار به حساب می آمد.

اختلاف آماری معنی داری بین میانگین قند خون ناشتا بین دوگروه A و B در نوبت اول و دوم بدست نیامد در صورتیکه در نوبت سوم معنی دار بود (01/0.(p< اما اختلاف بین نوبت اول و دوم گروه A معنی دار نبود (05/0p>)، هر چند کاهش معنی داری در میانگین قند خون ناشتا نوبت اول و سوم گروه A وجود داشت (05/0p<). همچنین افزایش معنی داری در میانگین قند خون ناشتا نوبت دوم و سوم نسبت به میانگین قند خون ناشتا نوبت اول در گروه B وجود داشت (05/0p<).

در بیماران افسردگی اساسی پس از 8 هفته درمان با فلئوکستین کاهش قند خون ناشتا نسبت به ایمی پیرامین داریم و پس از 4 و 8 هفته درمان با ایمی پرامین افزایش قند خون ناشتا مشاهده می شود. بنابراین در بیماران افسرده هیپرگلیسمیک (دیابتیک) فلئوکستین و در بیماران افسرده هیپو گلیسمیک ایمی پرامین توصیه می شود.