بررسی اثر تزریق آنژیوتانسین II و کاپتوپریل به داخل هسته ی لوکوس سرولئوس بر علایم محرومیت مرفین در موش های صحرایی

نظر به این که گیرنده های آنژیوتانسین در هسته ی لوکوس سرولئوس، یعنی مرکز مهم دخیل در بروز علائم محرومیت، به وفور یافت می شوند، در مطالعه ی حاضر اثر تزریق آنژیوتانسین II و کاپتوپریل به داخل این هسته بر علائم محرومیت از مرفین بررسی شد.
موش های صحرایی نر به صورت تصادفی در 4 گروه 9 تایی شاهد سالم، شاهد وابسته، وابسته تحت درمان با آنژیوتانسین II و وابسته تحت درمان با کاپتوپریل تقسیم بندی شدند. کانول های فلزی در لوکوس سرولئوس کار گذاشته شد. پس از بهبودی، مرفین روزانه سه نوبت و به مدت چهار روز، به صورت داخل صفاتی تزریق شد. روز چهارم و قبل از تزریق صفاقی نالوکسان، آنژیوتانسین II، کاپتوپریل یا سالین به ترتیب به گروه های آنژیوتانسین II، کاپتوپریل و شاهد وابسته، در هسته ی لوکوس سرولئوس تزریق شد و علائم محرومیت از مرفین ثبت گردید.
در گروه مرفین افزایش معنی داری در رفتار واکنش سگ خیس (Wet dog)، پرش و دندان قروچه نسبت به گروه شاهد سالم دیده شد. در گروه آنژیوتانسین II، وقوع رفتار Wet dog در مقایسه با گروه شاهد وابسته افزایش (05/0 > P) و تعداد پرش کاهش یافت (05/0 > P). همچنین تزریق یک طرفه ی کاپتوپریل در لوکوس سرولئوس وقوع رفتار Wet dog را در مقایسه با گروه شاهد وابسته به طور معنی دار (05/0 > P) افزایش و رفتارهایی چون کشش شکم، خارش بدن و ناحیه ی ژنیتال، دندان قروچه و لرزش سر را کاهش داد (05/0 > P).
بر اساس یافته ها احتمال می رود گیرنده های آنژیوتانسین II در نورون های نورآدرنرژیک لوکوس سرولئوس در افزایش علایم سندرم قطع مصرف مرفین نقش داشته باشند.