آیا فاکتورهای التهابی ICAM و VCAM می توانند وسعت درگیری عروق کرونر را در بیماران با آنژین پایدار پیش گویی کنند؟

بیماری ایسکمیک عروق قلبی (Ischemic Heart Disease) از علل اصلی مرگ و میر و ناتوانی در سراسر جهان می باشد. با توجه به این که التهاب عروق از عوامل خطر مطرح این بیماری است، در مطالعه ی حاضر ارتباط بین فاکتورهای Intracellularadhesion molecule (ICAM) وVascular cell adhesion molecule ((VCAM به عنوان شاخص التهاب، با وسعت درگیری عروق کرونر در بیماران با آنژین پایدار مورد بررسی قرار گرفت.

در این مطالعه ی مقطعی، 82 بیمار مبتلا به آنژین پایدار به مطالعه وارد شدند. افرادی که سندرم حاد کرونری، جراحی اخیر، بیماری های التهابی، مصرف داروهای خاص، بیماری کلیه و کبد، فلبیت و یا آمبولی ریه داشتند از مطالعه خارج شدند. در کلیه ی بیماران فاکتورهای بیوشیمیایی و ICAM و VCAM گرفته شد، سپس به روش استاندارد آنژیوگرافی انجام گرفت و وسعت درگیری عروق کرونر بین 21-0 نمره دهی شد.

متوسط سنی بیماران تحت مطالعه 1/10 ± 4/58 سال بود٬ که 72٪ آن ها را مردان تشکیل می دادند. میانگین ICAM78 ± 9∕183 و VCAM 136 ± 3/150 نانوگرم در دسی لیتر بود. بین سطوح سرمیICAM و VCAM با شدت درگیری عروق کرونر هیچ گونه هم بستگی وجود نداشت. در آنالیز رگرسیون خطی چندگانه حتی با حذف اثر عوامل مخدوشگر و احتمالی مثل هیپرتانسیون٬ هیپرلیپیدمی و دیابت٬ باز هم ارتباط خطی معنی داری بین ICAMو VCAM و درگیری عروق کرونر وجود نداشت.

با توجه به اطلاعات به دست آمده٬ اندازه گیری فاکتورهای التهابی CAM اطلاعات اضافه تری در خصوص وسعت درگیری عروق کرونر به پزشکان نمی دهد.