آمایش سرزمین به منظور فرآیند گردشگری شدن آن با بهره گیری از سامانه اطلاعات جغرافیایی (GIS) (مطالعه موردی: حوزه آبخیز طالقان ، زیر حوزه خودکاوند)

به کارگیری سامانه GIS،یکی از جدیدترین روش های انجام در ارزیابی اراضی و اجرای پروژه های آمایش سرزمین است. این بررسی با هدف تعیین کاربری های منطبق بر توان طبیعی سرزمین و بهبود مدیریت حوزه های آبخیز با بهره گیری از ابزار GIS در منطقه طالقان انجام پذیرفت. بر این پایه درآغاز، منابع اکولوژیک و اقتصادی – اجتماعی شناسایی و نقشه سازی شدند، داده های بدست آمده رقومی شده و به همراه دیگر داده های توصیفی برای ایجاد پایگاه داده ها به محیط GISوارد شدند و با تجزیه و تحلیل بیش از 15 لایه اطلاعاتی واحدهای همگن زیست محیطی تعیین شد. سپس با بهره گیری از مدل تلفیقی برنامه ریری و مدیریت آبخیز (6) و در نظر گرفتن ویژگی های طبیعی و اقتصادی – اجتماعی آبخیز، تعیین اولویت بین کاربری های مجاز انجام و کاربری های بهینه پیشنهادی معرفی شدند. در پایان نیز دو نقشه آمایش سرزمین و کاربری فعلی اراضی بر همدیگر در محیط GIS همخوانی داده شدند و میزان همخوانی کاربری های مناسب و کاربری های فعلی و دقت و قابلیت سامانه GIS در تعیین کاربری های همخوانی بر توان سرزمین مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بدست آمده از همخوانی دو نقشه آمایش سرزمین و کاربری فعلی اراضی بر همدیگر، نشان می دهد که 17 درصد حوزه مورد بررسی دارای کاربری بهینه و 83 درصد حوزه نیاز به تغییر کاربری دارد. همچنین نتایج بدست آمده نشان دهنده توان پایین حوزه آبخیز مورد بررسی برای توسعه روستایی (06/0 درصد از سطح حوزه) و توان بالای آن برای ایجاد و توسعه گردشگری بومی و طبیعی می باشد.