پذیرش روش های کنترل رفتار از سوی مادران مراجعه کننده به بخش کودکان دانشکده دندان پزشکی قزوین (1386)

استفاده از روش های کنترل رفتار جهت درمان کودکانی که با دندان پزشک همکاری نمی کنند، اجتناب ناپذیر است. روش های کنترل رفتار، روش هایی هستند که گروه دندان پزشکی با آن به طور مؤثر و کارآمد کودک را درمان کرده و همزمان نگرش مثبتی نسبت به دندان پزشکی به او القا می کنند.
مطالعه به منظور تعیین میزان پذیرش روش های کنترل رفتار از سوی مادران مراجعه کننده به بخش کودکان دانشکده دندان پزشکی قزوین انجام شد.
این مطالعه مقطعی در سال 1386 در دانشکده دندان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی قزوین انجام شد. فیلمی حاوی 4 روش کنترل رفتار (بی هوشی عمومی، جدا کردن کودک از والدین، گذاشتن دست روی دهان کودک و کنترل صدا) ساخته شد. قبل از نمایش هر روش، در فیلم توضیح مختصری توسط دندان پزشک کودکان راجع به ویژگی و هدف هر روش داده شد. 50 نفر از مادران مراجعه کننده به بخش کودکان دانشکده دندان پزشکی قزوین پس از مشاهده هر روش در این فیلم، پرسش نامه مربوطه را تکمیل کردند. داده ها با آزمون های آماری تی و کای دو تحلیل شدند.
%56 ازکودکان مورد مطالعه پسر و %44 آنها دختر بودند و در گروه سنی 3 تا 10 سال قرار داشتند و رتبه فرزند اول تا پنجم خانواده را به خود اختصاص داده بودند. مادران نیز با دارا بودن تحصیلات ابتدایی تا فوق لیسانس در گروه سنی 23 تا 50 سال قرار داشته و صاحب 1 تا 5 فرزند بودند. پذیرش مادران در مورد روش جدا کردن کودک از والدین %100، روش کنترل صدا %92، روش گذاشتن دست روی دهان کودک %50 و روش بی هوشی عمومی %30 بود. بین پذیرش روش کنترل صدا با رتبه فرزند، سن کودک و تعداد فرزندان و همچنین بین پذیرش روش بی هوشی عمومی از سوی مادران با تحصیلات مادر و رتبه فرزند ارتباط آماری معنی داری وجود داشت (05/0>p).
با توجه به یافته ها، جدا کردن کودک از والدین بیش ترین و بی هوشی عمومی کم ترین روش پذیرفته شده از سوی مادران بود.