شیوع فلوئوروزیس دندانی در جمعیت 27-8 سال شهر دهلران و بخش های موسیان و دشت عباس (استان ایلام) در سال 1385

فلوئوروزیس دندانی نوعی هیپوپلازی یا هیپومینرالیزاسیون و نارسائی مینا یا عاج دندان هنگام تشکیل آن است که به دلیل استفاده مزمن و بیش از حد مجاز فلوئوراید حاصل می شود. با توجه به اهمیت مطالعات اپیدمیولوژیکی در بررسی وضعیت بیماری ها و برنامه ریزی در جهت جلوگیری از آن ها، این تحقیق با هدف تعیین میزان شیوع فلوئوروزیس دندانی در جمعیت 27-8 سال شهر دهلران و بخش موسیان و دشت عباس(ایلام) در سال 1385 انجام گرفت.
در این مطالعه توصیفی-تحلیلی، 573 نفر از جمعیت 27-8 ساله شهر دهلران و بخش های موسیان و دشت عباس به صورت تصادفی خوشه ایانتخاب و با استفاده از روش مشاهده، مصاحبه و پر کردن پرسش نامه از لحاظ درجات مختلف فلوئوروزیس(شاخص Dean): طبیعی، مشکوک، بسیار خفیف، خفیف، متوسط و شدید و میزان DMFT(شاخص WHO) مورد معاینه قرار گرفتند. نتایج به دست آمده از طریق آزمون های آماری Chi-square و t-student و همچنین شاخص های آمار توصیفی بر حسب مورد، تجزیه و تحلیل شدند.
یافته های پژوهش: در مجموع 6/86 درصد از نمونه ها به نوعی دچار فلوئوروزیس و 4/13 درصد از آنان وضعیت طبیعی داشتند. بیشترین شیوع فلوروزیسدر بخش دشت عباس مشاهده گردید. حداکثر میزان فلوئوراید در شبکه آب دهلران67/0، در دشت عباس 78/0 و در موسیان 37/0 بود. 9/82 درصد از افراد با سابقه اقامت 12 سال و کمتر و 6/91 درصد از افراد با سابقه اقامت بیش از 12 سال فلوئوروزیس دندانی داشتند. نمونه های سالم دارای میانگین DMFT برابر 84/2 و نمونه های دارای فلوئوروزیس میانگین DMFT برابر 38/3 را بدون تفاوت معنی دار نشان دادند.
مطالعه حاضر نشان داد در مجموع 6/86 درصد از جمعیت 27-8 سال شهر دهلران و بخش های موسیان و دشت عباس در سال 1385 دچار درجات مختلفی از فلوئوروزیس بوده که میزان بالایی به شمار می رود.