ارزیابی اختلالات شنوایی و گوشی، حنجره ای در بیماران مبتلا به تالاسمی تحت درمان با دفروکسامین

تالاسمی یکی از شایعترین هموگلوبینوپاتی های کمی در دنیا بخصوص در ایران است. بیماران مبتلا به نوع ماژور در تمام طول عمر نیاز به تزریق خون و دسفرال دارند لذا با توجه به ارتقای کیفیت زندگی بیماران تالاسمی، باید کاهش شنوایی در این بیماران مورد توجه بیشتری قرار گیرد. این مطالعه به تعیین فراوانی اختلالات شنوایی و گوشی، حنجره ای و عوامل مرتبط با آن در بیماران مبتلا به تالاسمی تحت درمان با دفروکسامین می پردازد.
84 بیمار بتا تالاسمی در مطالعه ای توصیفی- تحلیلی جهت مشخص کردن فاکتورهای وابسته به کاهش شنوایی بررسی شدند. همه بیماران تحت معاینه گوش- حنجره ای قرار گرفتند و بصورت استاندارد ادیومتری و معاینه ادیولوژی گردیدند. سطح فریتین اندازه گیری شد و بیماران به دو گروه با تزریق خون مناسب و نامناسب و از نظر دریافت دسفرال به دو گروه منظم و نامنظم تقسیم شدند.
از 84 بیمار مورد بررسی (40پسر، 44 دختر) میانگین سنی 7/5 8/12 سال، 10 بیمار (9/11٪) دارای کاهش شنوایی حسی - عصبی و 8 بیمار (5/9٪) دارای کاهش شنوایی هدایتی و 8 بیمار (5/9%) دچار کاهش شنوایی مختلط بودند. ارتباط مشخصی بین سن، جنس، سطح فریتین با کاهش شنوایی وجود نداشت، اما ارتباط معنی داری بین کاهش شنوایی با مدت زمان و مقدار دفروکسامین مصرفی با کاهش شنوایی وجود داشت (01/0p<). همچنین هیچ ارتباط معنی داری بین منظم و نامنظم بودن تزریق خون و دسفرال با کاهش شنوایی دیده نشد.
نتایج این مطالعه نشان می دهد که دوز بالای دفروکسامین عامل اصلی پاتوژنز کاهش شنوایی در بیماران تالاسمی است. در برخورد با این بیماران لازم است که دوز مناسب دفروکسامین و تزریق خون متناسب با سطح آهن بدن و هموگلوبین داده شود. بنابراین بررسی های دوره اتولارنگولوژی و ادیومتری در بیماران تالاسمی جهت تشخیص زودرس تغییرات شنوایی و پیشگیری از کاهش شنوایی دائمی لازم است انجام شود.