تزئین، عنصر اصلی در زیبایی شناسی هنر ایران

آفرینش زیبایی در هنر ایران بر اصل تزئین استوار است.
در معماری ایرانی قبل و پس از اسلام، عنصر تزئین نقش اساسی دارد و حضور تزئینات که عمدتا پرکار و متنوع می باشند، از معماری و ساختمان جدایی ناپذیر است.
از دوره هخامنشی و ساسانی و پس از اسلام تا پایان دوره قاجار شاهد زیبایی شناسی مبتنی بر تزئین هستیم.
نقاشی ایرانی نیز در عین روایت گری، سراسر تزئین است. آنچه از نقاشی های قبل از اسلام سراغ داریم، معمولا با موضوعات شکار و جنگ شاهان است. شخصیتهای ترسیم شده در این صحنه ها با لباسها و جواهرات و آلات و ابزارشان، پر از نقش و نگارهای زیبا و متنوع است. البته این نگاره ها علاوه بر عناصری که از طبیعت الهام گرفته شده، بعضا اسطوره ای و نمادین نیز می باشند.
در نقش برجسته هایی که از دوره هخامنشی و ساسانی بر جای مانده و صحنه هایی مانند تاج گذاری، شکار و جنگ را به نمایش گذاشته است، می توان نمادهای تزئینی را به وفور مشاهده نمود. هنرهای دستی که در خدمت زندگی روزمره مردم بوده مانند فرش و پارچه نیز به نقوش تزئینی آراسته می باشند.