عرفان در قرآن

عرفان قرآنی، عرفان بریده از متن زندگی و جامعه ستیز نیست که تنها به درونگرایی و خلوتگزینی تکیه کرده و با واقعیتهای زندگی - اعم از زندگی فردی و اجتماعی- فاصله داشته یا در تضاد باشد. عرفان ناب وحیانی، عرفانی است که رهآورد حقیقیاش، حیات طیبه است. در حیات طیب و طاهر، همه فعالیتها و تعاملهای سازنده وجود دارد. زندگی سالم و سازنده، حاوی رابطه های انسان با خدا، خود و همنوعان است. رابطه های علمی، تربیتی، اقتصادی و... که عرفان حقیقی و قرآنی بر همه آنها سایه افکنده است و عبودیت و بندگی خدا در همه آنها ساری و جاری است؛ بنابراین سلوک قرآنی، زندگی ساز است، نه زندگی سوز. منطق عرفانی قرآن با همه تعاملات تعالیبخش در متن زندگی سازگار است و چه خوش است که «زندگی» بر پایه عرفان جامع و کامل استوار باشد، که دلنشین و ثمربخش و مسؤولانه است؛ چنان که نمونه های عینی آن در زندگی پیامبر اعظم9و عترت پاکش:متبلور شده است.
در مقالات گذشته، به عرفان عبودیت محور و ولایت گرایانه پرداختیم، تا نشان دهیم عرفانی که عبودی-ولایی باشد، در همه ساحتهای زندگی سالم و حیات طیبه حضور و ظهور دارد و زندگی ساز و زندگی پرداز است، نه زندگی سوز و زندگی گریز.