قله نشینان معرفت

در این نوشتار کوتاه، به ترسیم چهره عالم ربانی، محمد باقر همدانی میپردازیم که به دلیل تشابه اسمی با همنام و همشهری و همسنگر سلوکی خود، عارف شهیر، محمد بهاری، کمتر شناخته شده و تحت الشعاع شخصیت وی قرار گرفته است.
در سال 1277 ق،1 در شهر بهار همدان، که چون فصل بهار، در دامن خود، گلهای خوشبوی عرفانی پرورده و مشام جان جویندگان معرفت و معنویت را معطر ساخته است، کودکی در منزل عالم شهیر شهر، مرد عرصه تقوا و فضیلت؛ شیخ محمد جعفر بهاری، پا به عرصه وجود گذاشت. دوران کودکی و نوجوانی محمد باقر در خانوادهای متدین و سرشار از معنویت، سپری شد. در این دوران، خواندن و نوشتن و سپس ادبیات عرب آموخت.
محمد باقر برای ادامه تحصیل به حوزه علمیه همدان رفت و بخشی از دروس سطح را نزد ملا اسماعیل همدانی و میرزا محمود طباطبایی فرا گرفت. برای گذراندن سطح عالی به حوزه علمیه بروجرد، عزیمت کرد و از محضر فقیه بلند آوازه بروجرد، حضرت آیت الله حاج میرزا محمد بروجردی (پدر حضرت آیت الله العظمی بروجردی) بهره هایی فراوان برد. اما حوزه بروجرد نیز عطش علمی و معنوی وی را فرو نمینشاند. از این رو، به سوی آستان بلند علوی و حوزه دیرین و پویای نجف، کوچید. این هجرت سرنوشتساز به سال 1297ق، و با همراهی همشهری و همسفر سلوکی و معنویاش، شیخ محمد بهاری صورت گرفت. این دو مسافر مهاجر جویای معرفت و بصیرت، در جوار بارگاه ملکوتی باب علم نبی، امیرمؤمنان و سید عارفان، علی7آرام گرفتند و به کسب کمالات علمی و معنوی پرداختند. آنان در سایهسار نخل بلند ولایت از فیضهای ربانی برخوردار گشتند و از محضر استادان بزرگ حوزه نجف در علم و اخلاق و عرفان استفاده ها کردند، تا سرانجام: خود طوبای تناور توحید گردیدند.