سیری در آفرین نامه

ابوشکور بلخی از سخنوران پرآوازه سده چهارم هجری است که در روزگار امیر سامانی – نوح بن نصر بن احمد- میزیسته و در طول دوازده سال حکمرانی او –از 331 تا 343 ه.ق- در دربار سامانی حضور داشته است.1 ابوشکور بلخی در انواع قالبهای شعری تجربه های موفقی داشته که متاسفانه فقط 429 بیت از آن همه آثار وزین و دلنشین او بر جای مانده و مابقی به تاراج روزگار رفته است.2 ابوشکور بلخی در قالب «مثنوی» آثار فاخری در اوزان مختلف عروضی داشته که مهمترین آنها (آفرین نامه) اوست که در بحر متقارب3 سروده شده است. از این منظومه پندی، اخلاقی و تربیتی، تنها 300 بیت آن به دست ما رسیده است.4 در اهمیت این منظومه پندی و اخلاقی همین بس که صاحبان کتب لغت، بلاغت و ادب به این اثر گرانسنگ استشهاد کرده5 و آثار او را به عنوان میزان در ارزیابی آثار متقدمین و صحت و سقم آنها به کار گرفتهاند.
«آفرین نامه» در شمار اولین منظومه های فارسی است که ابوشکور بلخی از سال 333 ه. ق به سرودن آن پرداخته6 و به خاطر محتوای پندآموزی که دارد با اقبال اهل قلم و اندیشه همراه بوده است.