در جست و جوی رحمت الهی

در فرهنگ اسلامی، شرم و حیا خصلتی اصیل و ارزشمند محسوب می شود و ریشه در فطرت انسانی دارد. در مقابل، در فرهنگ های غیراسلامی، بی حیایی و بی شرمی کمال محسوب می شود. در اخلاق اسلامی خوف و رجا از یک سو، به معنای شناخت و قدردانی از نعمت سلامتی، صحت و نعمت های بی پایان خداست و از سوی دیگر، به معنای شناخت این حقیقت است که خدای متعال با توبه کردن انسان، می تواند از لغزش های وی درگذرد و بر نعمت های او بیفزاید. این هر دو، آدمی را مستعد توبه واقعی و دریافت رحمت الهی می کند. طبیعی است کسانی که به دنیا آلوده اند، لذایذ دنیوی آنان را از امور معنوی بازداشته و به پندار موهوم خویش، عوامل عزت را در نعمت های دنیوی جست وجو می کنند معمولا توفیق توبه را نخواهند داشت. از این رو، گناهان، انسان را به سقوط دچار و موجبات دلمردگی او را فراهم می سازد؛ چیزی که هر لحظه او را از رحمت الهی به دور و توفیق توبه را از او سلب می گرداند. بنابراین، حیا و شرم در برابر جلال و کبریای الهی، مانع از انجام گناه و موجبات روی آوردن به رحمت و برکات الهی به انسان و توفیق توبه را برای او فراهم می سازد.