در جست و جوی رحمت الهی

در مقام توبه بنده، باید انسان اوج ذلت و حقارت خویش را در برابر خداوند متعال درک و با اطمینان از بخشش خطاها از سوی خداوند، به درگاه او بازگردد و با زبان تضرع و التماس از او بخواهد که از خطاهایش چشم پوشی نماید.
با درک اوج فقر و درماندگی انسان و درک رحمت بی پایان الهی و بازگشت به سوی او، امکان بخشش از سوی خدای متعال وجود دارد. در مقام توبه، انسان باید خود را همچون درمانده ای بیابد که همه راه ها و درها به سویش بسته است و چون کسی است که در دریا غرق گشته و امواج او را دربر گرفته است و رهایی از دام امواج ندارد، در چنین حالتی، تنها کسی که درهایش به روی همه باز است، خدای متعال است و امکان توبه تنها از اوست و در رحمت او بر روی همه باز است. این به معنای واقعی توبه است.