همبستگی بهینه بین شاخص های حداکثر اکسیژن مصرفی و تهویه ارادی در سنجش آمادگی قلبی- تنفسی دانشجویان ورزشکار

حداکثر اکسیژن مصرفی به عنوان معیاری برای سنجش ظرفیت قلبی- تنفسی پذیرفته شده است. این عامل نشانه قدرت تطابق فیزیولوژیکی، برای افزایش زمان فعالیت و کارایی دستگاه قلبی- عروقی است. هدف این تحقیق، یافتن یک همبستگی بهینه بین شاخص های حداکثر اکسیژن مصرفی و حداکثر تهویه ارادی و تاثیر آن ها بر روی آمادگی قلبی- تنفسی دانشجویان ورزشکار دانشگاه شهید چمران اهواز در طی یک سال (83-1382) بود.
مطالعه حاضر به روش توصیفی، از نوع پیمایشی و همبستگی انجام گرفته است. این پژوهش، دارای شاخص هایی از نوع کمی است که برای تحلیل آماری این شاخص ها از تحلیل همبستگی کانونی استفاده می شود. اطلاعات از یک نمونه 60 تایی به روش نمونه گیری تصادفی ساده از دانشجویان ورزشکار دانشگاه شهید چمران اهواز با دامنه سنی 25-19 سال، با قد و وزن همگن جمع آوری شده اند.
نتایج پژوهش نشان داد که ایده آل ترین همبستگی (بیشترین)، زمانی است که شاخص های حداکثر اکسیژن مصرفی و حداکثر تهویه ارادی به طور هم زمان روی شاخص های اسپیرومتری تاثیر می گذارد، به طوریکه این میزان همبستگی برابر با 81/0 می باشد (001/0P=). همچنین این مقدار همبستگی، 61/65 درصد تغییرات شاخص های اسپیرومتری را بیان می کند.
ارایه تحلیل همبستگی کانونی در این پژوهش نشان می دهد که یک رابطه مستقیم و مثبت بین ترکیب شاخص های حداکثر اکسیژن مصرفی و حداکثر تهویه ارادی با شاخص های اسپیرومتری وجود دارد.