عضویت در مجامع علمی بین المللی

کشورهای در حال توسعه می توانند درسهای پر ارزشی از تجربه موفقیت آمیز بعضی از کشورهای صنعتی و تازه صنعتی شده بیاموزند. تجربه موفقیت آمیز بسیاری از شرکتهای پیشرفته جهانی نشان داده است که فراگیری و انتقال گسترده فناوری های مناسب و نوین به این کشورها آنها را قادر می سازد تا بر بهره وری خود بیفزایند و منجر به توسعه سریع صنعتی این کشورها می گردد. جذب فناوری، فعالیت بسیار پرهزینه و دشواری است که سرمایه گذاری در توانمندی های داخلی را می طلبد. منظور از ظرفیت جذب، توان شناسایی، جذب و به کار گیری دانش از محیط است. به همان نسبتی که فناوری پیشرفت کرده است. توسعه فناوری های پیشرفته اطلاعات و ارتباطات، تاثیر بسیار محسوسی بر شیوه های انتقال فناوری داشته است، به این معنا که ارتباطات غیر رسمی سازمان های مختلف و ارتباطات پرسنل علمی و فنی آنها را گسترش داده و بازار شیوه های غیرمستقیم انتقال فناوری را بیش از پیش گرم کرده است. علاوه بر این، صنایع رقابت جویی که نگران آینده خود هستند، خواستار گسترش مرزهای حضور خود در اقصی نقاط جهانند تا هر جا که رد پایی از علم و فناوری پیشرفته یافت می شود حضوری آشکار یا پنهان داشته باشند و از طریق تماس مستقیم و نزدیک با مؤسسات و سازمان های صنعتی پیشرفته درسهایی بیاموزند که هرگز با نشستن در خانه حاصل نمی شود. به همین دلیل است که سیاستهای درونگرای فناوری کم کم جای خود را به سیاستهای برونگرا می سپارند تا راه تحریک بین المللی صنایع را هموار نماید. یکی از این شیوه های غیر مستقیم که در چارچوب سیاستهای برونگرای انتقال فناوری بسیار مورد توجه قرار گرفته است عضویت در مجامع علمی-پژوهشی بین المللی است. در هزاره سوم که رشد فناوری بیشتر از حد تصور شده است عضویت در مجامع علمی-پژوهشی بین المللی می تواند بسیار کارگشا باشد. با این عضویت ضمن این که از آخرین پیشرفتهای علمی و فناوری مطلع می شویم، کمک می نماید که از روش ها و الگوهای شرکتهای پیشرو نیز بهره جوییم. باید اضافه نمود که برای این عضویت نیز مانند هر شراکت راهبردی باید توانمندی های داخلی در جهت بهره برداری از این عضویت مهیا باشد. یعنی در صورت عدم وجود پستانسیل داخلی، این عضویت مفید نخواهد بود. در راستای یک پژوهش انجام شده که نتایج آن در این مقاله ارائه می گردد، مزایا و معایب این عضویت مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد.