بررسی اپیدمیولوژیک وضعیت سلامت مفصل گیجگاهی-فکی در نوجوانان 11-14 ساله مشهد در سال 1387

در سالهای اخیر، تعداد بیماران مبتلا به اختلالات گیجگاهی – فکی (Temporomandibular Disorder: TMD) افزایش یافته است. هدف از این مطالعه بررسی اپیدمیولوژیک وضعیت سلامت مفصل گیجگاهی-فکی در نوجوانان 11-14 ساله مشهد می باشد.

در این مطالعه توصیفی – مقطعی تعداد 1066 دانش آموز 11- 14ساله، به روش نمونه برداری خوشه ایانتخاب شدند. برای هر دانش آموز یک پرسشنامه اطلاعاتی که شامل دو بخش تاریخچه و معاینه بالینی بود، تکمیل گردید. تاریخچه در ارتباط با علائم و نشانه های TMD بود و معاینات بالینی شامل معاینه مفصل گیجگاهی- فکی در دو حالت استراحت و حرکت فک، لمس عضلات، انحراف فک محدودیت در حرکات فک، اکلوژن و نهایتا تماسهای پیش رس در حرکات طرفی مندیبل بود. داده های این مطالعه به کمک آنالیزهای آماری Chi-square و Logistic regression و 05/0= Pv مورد تحلیل قرار گرفت.

شیوع TMD، 5/23% و شایعترین علامت TMD درد در عضلات جونده بود و بعد به ترتیب درد در مفصل حین حرکات فک، کلیک مفصل (Clicking)، سر درد، انحراف مداوم تا انتهای مسیر بازکردن دهان (Deflection)، درد در مفصل حین استراحت، به دنبال انحراف اولیه برگشت فک به خط وسط در انتهای مسیر بازکردن دهان (Deviation)، محدودیت در حرکات خارج مرکزی و محدودیت در باز کردن دهان قرار داشتند. شایعترین عامل ایجاد کننده TMD تماسهای پیش رس در سمت تعادل (Balancing side) بود و بعد به ترتیب عادات پارافانکشنال، ترومای صورت، قرارگیری عادتی دست یک طرف و یا زیر چانه، مال اکلوژن دیپ بایت (Deepbite) و جویدن غذا از یک سمت قرار داشت.

شایعترین علامت TMD، درد در عضلات جونده بود و شایعترین عامل ایجادکننده TMD تماسهای پیش رس در سمت تعادل بود.