تاثیر مداخله آموزشی بر آگاهی، نگرش و رفتارهای ارگونومی

درحالی که کنترل های مهندسی و اجرای طراحی های ارگونومی، موثرترین روش برای کاهش آسیب های اسکلتی عضلانی است، گاهی موانع فنی و اقتصادی مانع استفاده از این روش ها است و متعاقبا، برخی از کارخانجات و سازمان ها بر آموزش روش های انجام صحیح وظایف شغلی تکیه می کنند.
این مطالعه به منظور تعیین تاثیر مداخله آموزشی بر ارتقاء سطح دانش، تغییر نگرش و تغییر رفتارهای ارگونومی کارگران انجام گرفته است.
در این مطالعه مداخلهای، کارگران به طور تصادفی به دو گروه مداخله (75 نفر) و شاهد (75 نفر) تقسیم شدند. برنامه آموزشی شامل 5 جلسه 30 تا 45 دقیقه ای با موضوع های دانش ارگونومی و مکانیک بدن، حالت های صحیح و نامناسب بدنی، فواید حفظ حالت بدنی صحیح و موانع حفظ حالت صحیح بدنی و روش های رفع آن، ورزش های کششی برای پیشگیری از مشکلات اسکلتی عضلانی و نحوه تنظیم ایستگاه کاری بود. اطلاعات قبل و 3 ماه پس از مداخله از طریق پرسش نامه خود گزارشی و برگه ارزیابی جمع آوری شد. پایایی سوال های آگاهی با روش بازآزمایی ارزیابی شد و ضریب آلفای کرونباخ برای ارزیابی همسانی درونی سازه نگرش به کار گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمون های کای دو، مک نمار، تی مستقل و تی زوجی تحلیل شدند.
آگاهی کارگران بعد از سه ماه مداخله از 91/2 ± 97/7 به 98/1 ± 07/14 و نگرش آنها از 5/6 ± 29/14 به 7/4 ±61/21 افزایش معنی داری یافت (05/0p<). در حالی که در گروه شاهد تغییر آماری معنی داری در متغیرهای مذکور مشاهده نشد. در خصوص عوامل خطر ارگونومیکی نیز نتایج حاکی از تغییر معنی دار حالت های عمومی بدن / پاها، حالت تنه، حالت گردن و حالت مچ و دست و بدون تغییر ماندن سایر عوامل خطر ارگونومی بود.
نتایج این مطالعه بر لزوم کاربرد رویکرد ادغام یافته مهندسی- آموزشی و مدیریتی برای بهبود شرایط ارگونومی محیط کار و توجه به نقش عواملی زیربنایی روانی- اجتماعی همچون آگاهی، نگرش و عدم چشم پوشی از افزایش مهارت های فردی برای ارتقای عادت های ارگونومی در راه ارتقای سلامت کارگران تاکید می کنند.