بررسی کیفیت ارتباط کلامی گروه درمان با کودکان زیر سه سال بستری در بیمارستان

کودکان به دلایل مختلف، تجربه بستری شدن در بیمارستان را دارند. نظر به اهمیت برقراری روابط انسانی و ارتباط کلامی با آن ها در توسعه احساس امنیت و اعتماد آن ها به گروه درمان، مطالعه حاضر با هدف تعیین نحوه برقراری ارتباط کلامی گروه درمان با کودکان زیر سه سال بستری در بیمارستان انجام شد.
این مطالعه به صورت توصیفی- مقطعی در سال 1386 انجام شد. آزمودنی ها کلیه پزشکان و پرستاران شاغل در بخش های کودکان بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران مشتمل بر253 پرستار و 87 پزشک بودند. ابزار مطالعه شامل پرسش نامه اطلاعات فردی و چک لیست برقراری ارتباط کلامی در سه سطح ارتباط خوب، متوسط و ضعیف بود. هم چنین برای ارزشیابی دقیق تر تفاوت های سنی و نیازهای ارتباطی، چک لیست پژوهشگر ساخته در دو گروه سنی 1-0 سال و 3-1 سال تنظیم شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و تحلیلی شامل آزمون مجذور کای دو (2) و آزمون دقیق فیشر در نرم افزار اس پی اس اس 11 استفاده شد.
یافته ها نشان داد بیشترین درصد پرستاران بالین (9/41 درصد) با کودکان زیر یک سال و 8/60 درصد آن ها با کودکان 3-1 سال دارای ارتباط کلامی ضعیف، 3/42 درصد سرپرستاران با کودکان زیر یک سال و 3-1 سال دارای ارتباط کلامی خوب و بیشترین درصد پزشکان (4/38 درصد) با کودکان زیر یک سال و 9/48 درصد آن ها با کودکان 3-1 سال ارتباط کلامی خوب داشتند. بین کیفیت برقراری ارتباط کلامی پرستاران بالین با مشخصات فردی دارا بودن فرزند، سطح تحصیلی، نوبت کاری و سر پرستاران با سطح تحصیلی همبستگی معنی دار آماری وجود داشت (05/0>P).
نتایچ نشان داد کیفیت برقراری ارتباط کلامی بیشترین درصد پرستاران بالین با کودکان زیر سه سال بستری در سطح ضعیف و کیفیت ارتباط کلامی بیشترین درصد سرپرستاران و پزشکان با کودکان زیرسه سال بستری خوب می باشد.