بررسی تاریخی و نظری هنر محیطی

دهه 60 میلادی دهه ای مشحون از انقلاب ها، جنبش های سیاسی و مدنی، بیتلیسم، هیپی گری، ترورهای تاریخی و البته جنبش های هنری است که با موارد ذکرشده تعاملی اجتناب ناپذیر داشته اند. هنر زمینی (Land Art) که بسیاری آن را در معنای هنر محیطی و به جای آن نیز به کار می برند، محصول بلاواسطه دهه بارآور 60 است و هنر محیطی (Environmental Art) با اندکی تغییر در دیدگاه و مصالح مورد استفاده، در دهه 70 به بار می نشیند: "کتاب هایی چون «هنر زمینی و محیطی» اثر کاستنر (Kastner) و والیس (Wallis) این نظر را مطرح می کنند که «هنر زمینی» بعدها به «هنر محیطی» تکامل پیدا کرد" (com.greenmuseum. www).
اصطلاح هنر محیطی توسط بسیاری از صاحب نظران به صورت یک اصطلاح فراگیر به کار می رود، به گونه ای که اکوآرت (Eco Art)، اکولوژیکال آرت (Ecological Art)، هنر زمینی، هنر خاکی (Earth Art)، اکوونشن (Ecovention)، هنر اعاده (Restoration Art) و هنر در طبیعت (Art In Nature) را زیر چتر خود می گیرد. گرچه بسیاری از افراد، اصطلاحات فوق الذکر را به جای هم به کار می برند؛ اما استفاده از عبارتی که رهیافت های متاخر و مدرن را از هنر خاکی و زمینی جدا کند مفید به نظر می رسد، به همین دلیل برای اشاره به این رهیافت های متاخر معمولا از «اکوآرت» استفاده می شود. به دلیل محدودیت فضا در این مجال صرفا به بررسی هنر محیطی می پردازیم.