بررسی اثر عوامل اقلیمی و فیزیکی بر توان دیمزارهای حوزه آبخیز طالقان

بررسی ها نشان می دهند از کل 6/12 میلیون هکتار دیمزارهای موجود، در حدود چهار تا پنج میلیون هکتار در زمره دیمزارهای کم بازده، پرشیب و رها شده قراردارند. این اراضی علاوه بر اینکه حداقل بهره دهی را دارند، در معرض فرسایش شدید و شستشوی دائم قرار گرفته و همه ساله قسمتی از لایه حاصلخیز و زنده خاک خود را ازدست می دهند. با توجه به اینکه فاکتورهای بارندگی، شیب و عمق خاک از جمله عوامل موثر در بررسی تناسب دیمزارها می باشد، لذا با استفاده از نقشه های کاربری اراضی سال 2001، همباران، شیب و عمق خاک، نقشه مناطق مناسب و نامناسب جهت کشت دیم در دیمزارهای طالقان استخراج و نسبت به کنترل صحرایی نتایج بدست آمده از نقشه ها اقدام گردید. بررسی اقلیمی منطقه و نقشه های همباران نشان داد محدودیتی از نظر بارندگی برای کشت دیم وجود ندارد. با توجه به نتایج حاصل از نقشه ها و بازدیدهای صحرایی ملاحظه شد دیمزارهایی که شرایط بسیار مناسب از لحاظ پارامترهای اقلیمی و فیزیکی دارند 5/28% از سطح حوزه آبخیز طالقان را به خود اختصاص داده اند و 5/71% از اراضی نیز نامناسب جهت کشت دیم تشخیص داده شد. بنابراین، برای مناسب بودن اراضی جهت کشت دیم داشتن سه شرط بارندگی بیش از 300 میلیمتر، عمق خاک مناسب و شیب کمتر از 12% الزامی است.