بررسی غنای گون های و فرم های حیاتی در واحدهای مختلف اراضی

یکی از مهمترین عوامل مؤثر بر پوشش گیاهی منطقه، پستی و بلندی است. واحد های اراضی واحدهای همگنی هستند که بر اساس عوامل پستی و بلندی و خاک تفکیک می شوند. در این تحقیق با استفاده از قاب های ویتاکر، غنای گونه ای و فرم های رویشی گونه های گیاهی در مناطق کلیدی واقع در هر یک از دو واحد اراضی موجود در منطقه، با تیپ گیاهی یکسان، در مراتع نیمه خشک حسین آباد استان قزوین، مورد مطالعه قرار گرفت. پس از تعیین مناطق کلیدی هر یک از واحدهای اراضی، دو قاب ویتاکر 1/0 هکتاری در واحدهای یاد شده مستقر شد. نام گونه های وارده به داخل هر قاب به ترتیب از 1/0 تا 1000 مترمربع به همراه فرم رویشی و تعداد هر گونه در جداول مربوطه ثبت شد. با بکارگیری رج بندی به شیوه PCA قاب های ویتاکر مستقر در واحدهای اراضی طبقه بندی شد. با استفاده از مدل رگرسیون خطی، دو معادله مناسب برای غنای گونه ای در واحدهای اراضی پیشنهاد و ضرایب معادلات مذکور با استفاده از رگرسیون گروهی با یکدیگر مقایسه شد. نتایج نشان داد غنای گونه ای در واحدهای اراضی 2.1 و 3.3 از نظر آماری اختلاف معنی داری داشته (05/0p<) و در واحد اراضی 2.1 نسبت به واحد 3.3 بیشتر است. همچنین از مقایسه نسبت ترکیب فرم های حیاتی در واحدهای اراضی 2.1 و 3.3 معلوم شد که شدت بهره برداری و چرای دام در واحد اراضی 2.1 کمتر از واحد 3.3 است.