اثر چرای دام بر توده گیاهی زیر زمینی و تغییرات آن در طول فصل رویش در علفزارهای کوهستانی زاگرس

بوم شناسان بیشتر به مقوله اندامهای هوایی گیاه و پاسخ آنها به شرایط محیطی و مدیریتی پرداخته و کمتر اندامهای زیرزمینی را مورد مطالعه قرار داده اند. در این تحقیق اثر چرا بر اجزای مختلف توده گیاهی زیرزمینی در دو فصل رویشی بهار و تابستان مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور در دو رویشگاه چرا شده و قرق اقدام به نمونه برداری خاک با یک استوانه فلزی به قطر 7 سانتی متر و عمق 30 سانتی متر گردید. پس از شستشوی نمونه ها، به کمک میکروسکوپ اندام های زنده از مرده با استفاده از بافت، رنگ، ثبات و استحکام اندامهای زیرزمینی جدا گردید. اندام های زنده به چهار گروه شامل ریشه های نازک، ریشه های ضخیم، ریزومها و پیازها تقسیم گردیدند. پس از قرار دادن نمونه ها در داخل آون به مدت 48 ساعت و اطمینان از خشک شدن آنها، وزن هر نمونه تعیین و به واحد سطح تبدیل گردیدند. وزن مجموع گروه های چهار گانه به عنوان کل وزن زنده اندام های زیر زمینی لحاظ گردید. نتایج این تحقیق نشان داد که بیشترین وزن زنده اندام های زیر زمینی در هر دو رویشگاه چرا شده و قرق و در هر دو زمان مربوط به ریشه های نازک بوده است. کل توده گیاهی اندام های زیر زمینی، توده گیاهی ریشه های نازک و ضخیم در داخل قرق بطور معنی داری بیشتر از خارج قرق بدست آمد. بین توده گیاهی ریزوم ها در منطقه قرق و منطقه چرا شده اختلاف معنی داری مشاهده نگردید اما توده گیاهی پیازها در منطقه چرا شده به طور معنی داری بیشتر از منطقه قرق بوده است. توده گیاهی کل اندام های زیر زمینی و ریشه های نازک تنها در داخل قرق به طور معنی داری با زمان تغییر کرده که همراه با افزایش توده گیاهی در انتهای فصل رویش بوده است. تغییرات توده گیاهی ریشه های ضخیم و ریزوم ها در طول فصل رویش مستقل از رویشگاه بوده و بیشترین توده گیاهی در انتهای تابستان مشاهده گردید. این تحقیق نشان داد که چرای دام می تواند توده گیاهی زیر زمینی را کاهش دهد.