مقایسه تاثیر ساکشن باز و بسته بر پارامترهای قلبی، عروقی و تهویه در بیماران تحت تهویه مکانیکی

ساکشن، اقدامی ضروری و رایج در بیماران متصل به دستگاه تهویه مکانیکی می باشد که به کمک آن ترشحات از دستگاه تنفسی خارج می شود. شایع ترین عارضه ساکشن، هیپوکسمی است که می تواند زمینه ساز اختلال ریتم قلب و مرگ گردد، هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر ساکشن باز و بسته بر متغیرهای قلبی و عروقی در بیماران تحت درمان با تهویه مکانیکی بوده است.
مطالعه حاضر از نوع توصیفی است که طی زمستان 1386 بر روی 30 بیمار بستری در بخش مراقبت ویژه بیمارستان شهید صدوقی یزد انجام شد. یک دقیقه قبل و بعد از ساکشن، اکسیژن 100% به بیمار داده شد، سپس بیماران به دو روش باز و بسته ساکشن شدند و متغیر های قلبی، عروقی، تهویه و گاز های خون شریانی (ABG) اندازه گیری و ثبت گردیدند.
فشار اکسیژن شریانی در دقیقه اول پس از ساکشن باز حدود 15% کاهش و فشار دی اکسیدکربن شریانی4% افزایش یافته بود که این افزایش در دقیقه 5 پس از ساکشن به میزان اولیه برگشت. اما طی روش بسته، فشار اکسیژن شریانی یک دقیقه پس از ساکشن، 21% افزایش و فشار دی اکسیدکربن شریانی 3% کاهش داشت که این کاهش با روند صعودی تا 5 دقیقه پس از ساکشن ادامه پیدا کرد. فشار متوسط شریانی در طی روش بسته 3% افزایش در دقیقه اول و در روش باز 5% افزایش نشان داد اما در مورد نبض شریانی تغییر معنی داری گزارش نشد.
نتایج پژوهش حاضر حاکی از کاهش احتمال هیپوکسی بیمار بدنبال استفاده از ساکشن به روش بسته در مقایسه با ساکشن باز می باشد که خود از عوارضی چون اختلالات ریتم قلبی و حتی مرگ پیشگیری خواهد نمود.