مقایسه دیدگاه پرستاران و بیماران در مورد کیفیت مراقبت های پرستاری ارائه شده در بیمارستانهای آموزشی

کیفیت مفهومی است که در دو دهه ی اخیر به عنوان مهمترین مساله در عرصه خدمات سلامت، بویژه مراقبت پرستاری مطرح شده است. از آنجایی که هرگز نمی توان به سطح مطلق کیفیت دست یافت لذا بررسی مداوم و مستمر آن همواره الزامی است. از طرفی صاحبنظران معتقدند که کیفیت مراقبت پرستاری با چگونگی ارائه خدمات از جانب پرستاران و نتایج حاصل از آن ارتباط دارد. به همین دلیل توجه به دیدگاه پرستاران و بیماران به عنوان ارائه کنندگان و دریافت کنندگان خدمات پرستاری، در بررسی کیفیت این مراقبتها حائز اهمیت می باشد. مطالعه حاضر نیز برای جبران کمبود مطالعاتی در خصوص بررسی ابعاد مختلف کیفیت مراقبت پرستاری (روانی - اجتماعی، فیزیکی و ارتباطی) از دیدگاه پرستاران و بیماران، انجام گرفته است.
پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی- مقایسه ای است و ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه کیفیت مراقبت از بیمار بوده که در 4 بخش تنظیم گردیده (مشخصات دموگرافیک، بعد روانی - اجتماعی، بعد فیزیکی و بعد ارتباطی) و بر اساس مقیاس پنج درجه ای سنجیده شده است. روایی پرسشنامه به طریقه روایی محتوا و پایایی آن توسط آلفای کرونباخ مورد بررسی قرار گرفته است (8/0 >در هر بعد). نمونه پژوهش شامل 135 نفر پرستار شاغل در بخشهای داخلی و جراحی بیمارستان امام خمینی، سینا و شهدا بودند که از طریق سرشماری انتخاب گردیدند و نیز130 نفر از بیماران بستری در بخشهای مذکور به روش نمونه گیری تصادفی سیستماتیک انتخاب شدند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزاز SPSS استفاده شد.
نتایج مطالعه حاکی از آن بود که اکثریت پرستاران، کیفیت مراقبت را در سه بعد روانی - اجتماعی، فیزیکی و ارتباطی مطلوب و اکثریت بیماران آن را نامطلوب ارزیابی نمودند و بین دیدگاه این دو گروه در رابطه با کیفیت مراقبت در این سه حیطه، تفاوت آماری معنی داری(001/0P) مشاهده شد.
با توجه به نتایج به دست آمده مبنی بر نامطلوب بودن کیفیت مراقبتهای پرستاری از دیدگاه بیماران و وجود تفاوت بین دیدگاه پرستاران و بیماران در این خصوص، انجام اقداماتی در این زمینه ضروری به نظر می رسد لذا جهت نیل به این هدف، ارزیابی مجدد استانداردهای کیفیت مراقبت در سه بعد ساختار، فرآیند و برآیند، آموزش پرستاران جهت داشتن نگرش بیمار محوری در زمینه ارائه خدمات پرستاری، ارتقا تخصص حرفه ای، اتخاذ تدابیری جهت افزایش ارتباط درمانی مناسب بین پرستار و بیمار و توجه به نیازهای روانی و اجتماعی بیماران تا حد امکان می تواند سودمند واقع شود.