تعیین مزیت نسبی غلات (گندم، جو و ذرت دانه ای) در منطقه ی جیرفت و کهنوج

مزیت نسبی یکی از معیارهای مهم اقتصادی برای برنامه ریزی تولید، صادرات و واردات است. در این مطالعه وجود یا وجود نداشتن مزیت نسبی تولید غلات (گندم، جو و ذرت دانه ای) در منطقه ی جیرفت و کهنوج در سال زراعی 86-85 با استفاده از دو نوع شاخص های شناسایی مزیت نسبی تعیین شد. شاخص های نوع اول شاخص منفعت خالص اجتماعی، هزینه ی منابع داخلی و نسبت هزینه به منفعت اجتماعی و شاخص های نوع دوم، شاخص کارایی مزیت، مقیاس مزیت و جمعی مزیت بود. بر اساس نتایج تحقیق و با استفاده از شاخص های نوع اول هیچ یک از غلات مورد بررسی در منطقه دارای مزیت نسبی نبودند. بر اساس شاخص های نوع دوم، مزیت نسبی محصول ذرت در منطقه بیش تر از متوسط کشور بود. محاسبه ی ضرایب حمایتی و نتایج حاصل از ماتریس تحلیل سیاستی نشان داد که در تولید محصول و نهاده هایی که کشاورزان در جریان تولید به کار برده اند، یارانه ی غیرمستقیم پرداخت شده و تولیدکننده در شرایط مداخله ی دولت نسبت به تجارت آزاد سود بیش تری کسب کرده یا زیان کم تری دیده است.