بررسی اثر فلواکستین بر روی مسمومیت ناشی از اوابایین در دهلیز مجزای خوکچه هندی

فلواکستین یک داروی ضد افسردگی از نوع مهار کننده اختصاصی بازجذب سروتونین می باشد. از آنجایی که فلواکستین می تواند اثر برادیکاردی، ضد آریتمی و پرو آریتمی داشته باشد، این مطالعه به منظور تعیین اثر فلواکستین بر روی آریتمی های ناشی از اوابایین در دهلیز مجزای خوکچه هندی انجام گرفت.
خوکچه هندی از هر دو جنس با وزن 600-350 گرم انتخاب شدند، سپس دهلیز قلب آن ها به طور کامل از بطن جدا گردید. 32 دهلیز (16 دهلیز از هر جنس) در چهار گروه: شاهد، فلواکستین، اوابایین و وابایین همراه با فلواکستین قرار گرفت. هر دهلیز 20 دقیقه در محلول کربس تغییر یافته اکسیژنه قرار داده شد، سپس هر کدام از داروها به محیط اضافه و بیست دقیقه بعد تعداد یون های موجود در بافت دهلیز اندازه گیری شد.
فلواکستین (16-2 میلی گرم/میلی لیتر) باعث افزایش موقتی نیروی انقباضی (حداکثر 4 دقیقه) شده ولی سرانجام به طور مشخص موجب کاهش نیروی انقباضی و تعداد ضربان های دهلیز مجزا می گردید. اوابایین (1.2 میلی گرم/میلی لیتر) به تنهایی پس از 1.5 دقیقه باعث بروز آریتمی دهلیز گشت و به طور متوسط پس از 16 دقیقه منجر به مسمومیت کامل، آسیستولی و وقفه دهلیز شد. با تجویز قبلی فلواکستین (4 میلی گرم/میلی لیتر) زمان بروز آریتمی به تاخیر افتاده و به 5 دقیقه افزایش یافت (P<0.05). مدت زنده ماندن دهلیز به بیش از 40 دقیقه رسید (P<0.05). اندازه گیری یونی بافت دهلیز نشان داد که اوابایین به تنهایی نیز به طور معنی داری یون سدیم گردید ولی روی یون پتاسیم و افزایش کلسیم اثر واضحی نشان نداد. فلواکستین به تنهایی را اصلاح و به حد طبیعی بازگرداند.
نتیجه گیری و توصیه ها: بدین ترتیب نشان داده شد که اولا فلواکستین دارای یک اثر مستقیم اینو و کرونوی منفی روی دهلیز مجزا می باشد که احتمالا ناشی از مهار کانال های سدیم و کلسیم است، ثانیا ممکن است از مسمومیت و آریتمی ناشی از اوابایین در دهلیز خوکچه هندی جلوگیری کند که شاید از راه تثبیت غشای سلولی و جلوگیری از تغییرات یونی مربوط به اوابایین در روی دهلیز بوده و یا به عبارت دیگر، یک اثر شبه کینیدین داشته باشد.