برنامه ریزی غیرخطی و سیستمهای پویا در تخصیص آب کشاورزی (مطالعه موردی: حوضه زاینده رود اصفهان)

روند رو به رشد مشکلات کمبود آب، نقش موثری را در تشدید بحران آب ایران دارد. این شرایط، نیاز به اعمال راه کارهائی موثر برای مدیریت بهینه و کارآمد آب را بیش از پیش ضروری می سازد. بدین منظور، استراتژی مناسب برای تطبیق با این شرایط، برآورد نیاز بخش کشاورزی با در نظر گرفتن آب قابل دسترس، مراحل رشد گیاهان، مسائل اقتصادی و تعامل میان اجزای سیستم های آبی است که روش شناسی و ابزارهای خاص خود را طلب می کند. هدف این تحقیق، ارائه رویکردی بدین منظور است که برای آن بهینه سازی سیستم دینامیک (SDO) مورد ارزیابی قرار گرفته و شبکه آبیاری زاینده رود نیز برای ارائه روش شناسی و ارزیابی آن انتخاب شده است. نتایج نشان می دهد که SDO ابزار مفیدی برای تبیین مکانیزم تخصیص آب آبیاری و همچنین مناسب برای ارزیابی سناریوها می باشد. همچنین نتایج مربوط با مدل بهینه سازی غیرخطی با استفاده از نرم افزار LINGO مقایسه گردید که نشان از توان قابل قبول بهینه سازی در SDO را داشت. ضمن اینکه این ابزار قابلیت بالائی برای پشتیبانی از تصمیمات (DSS) و ارزیابی سناریوهای مختلف را دارد که نمونه آن برای یک خشکسالی در مقاله نشان داده شد.