میکرو آناتومی استخوان اسفنجی در زنان و مردان با حجم استخوانی مشابه با و بدون شکستگی مهره ای

در حالیکه مشخصه اصلی استیوپروز کاهش حجم استخوانی است، هماهنگی آشکاری در ا ندازه گیری چگالی مواد معدنی استخوان (BMD) در افرادی که دچار شگستگی مهره شده و آنهاییکه بدون شکستگی هستند وجود دارد. به منظور بررسی وجود تفاوتهایی در ساختمان ترابکولایی که ممکن است در بروز یا عدم بروز شکستگی مستقل از حجم استخوانی نقش داشته باشند، دو گروه افراد دچار شکستگی و بدون شکستگی که از نظر سن، جنس و چگالی معدنی استخوان یکسان بودند، ا نتخاب شدند. بیوپسی های ترانس ایلیاک و ا ندازه گیری چگالی مواد معدنی استخوان (MD) مهره های کمری 31 زن و 16 مرد دچار شکستگی مهره ای با 22 زن و 11 مرد بدون شکستگی مقایسه گردیدند. BMD کمری با استفاده از دانسیتومتر Hologic 2000 ا ندازه گیری شد. در مقا یسه BMDمهره های کمری در زنان با شکستگی و بدون شکستگی بترتیبSD 10/0  g/cm3 63/0و SD 17/0g/cm3 71/0بوده و تفاوت معنی داری بین گروه های مورد مطالعه مشا هده نگردید. BMD مهره‌های کمری در مردان با شکستگیSD 12/0g/cm3  72/0 و بدون شکستگی SD 17/0 g/cm3  76/0 نیز معنی دار نبود. مقاطع بیوپسی تیغه ایلیاک کلسیفیه شده 8 میکرونی از نظر متغیرهای شکل گیری مجدد (remodeling) و ساختمان ترابکولایی بوسیله سیستم های OsteoMeasure و سیستم آنالیز ترابکولایی (TAS) بررسی شد. هیچگونه تفاوت معنی داری در هیچیک از گروه های زن و مرد با شکستگی و بدون شکستگی از نظر درصد حجم استخوان ((BoneVolume (بطور متوسط 10% در همه گروه ها) یا در طیف گسترده متغیرهای شکل گیری مجدد و ساختمانی (architectural) شامل ضخامت، تعداد و فواصل بین ترابکولاها ، متوسط چگالی صفحه ترابکولایی (MTPD) وfractal dimension و همینطور متغیرهای غیر مستقیم تداوم ترابکولایی(connectivity) شا مل: نسبت گره به انتهای آزاد ترابکولا (Node/Terminus ratio) ، Marrow Star Volume و فاکتور الگوی ترابکولایی (Trabecular Pattern Factor) دیده نشد. بر اساس این شواهد نتیجه گیری شد که هیچگونه تفاوتی در ساختما ن تیغه های استخوانی بین بیماران مبتلا به شکستگی و گروه کنترل در شرایط حجم استخوان یکسان وجود ندارد. این مسئله بیانگر آنست که گسستگی میکروسکپیک استخوان اسفنجی یک کیفیت درونی قابل پیش بینی کاهش حجم استخوان(bone loss) است. اگرچه این احتمال مطرح است که خصوصیات دو بعدی تخریب تیغه های استخوانی که بطور مستقیم ا ندازه گیری میشدند بحد کافی در مورد ساختمان پیچیده استخوان اسفنجی حساس نیست.