بررسی اثرات ژنوتیپ و سیتوکینین ها بر تولید کالوس جنین زا در نخل خرما (Phoenix dactylifera L)

به منظور بهینه سازی مراحل تولید جنین رویشی در نخل خرما (Phoenix dactylifera L.)، بافت های جوان و مریستمی جدا شده از پاجوش های 3-2 ساله سه ژنوتیپ شامل ارقام زاهدی، کبکاب و دیری در 10 سطح هورمون شامل 5 سطح زآتین (5/0،1،5/1،2و3 میلی گرم درلیتر) و 5 سطح تی دیازورون2 (1/0،2/0،3/0،4/0و6/0 میلی گرم درلیتر) به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب کاملا تصادفی در 3 تکرار بر روی محیط پایه موراشیگ و اسکوگ حاوی 100 میلی گرم درلیتر توفوردی کلروفنوکسی استیک اسید، 3 گرم درلیتر زغال فعال و 30 گرم درلیتر ساکارز کشت شدند. نمونه ها در شرایط کنترل شده با دمای 225 درجه سانتی گراد در تاریکی نگهداری شدند. بافت های کشت شده در تیمارهای مختلف در زمان های متفاوت، کالوس اولیه تولید کردند و پس از انجام واکشت هایی در همان محیط ها در مدت 8-6 هفته کالوس جنین زا به دست آمد. ارقام زاهدی و کبکاب به ترتیب در غلظت های 5/0 و 3 میلی گرم درلیتر زآتین و رقم دیری در 1/0 میلی گرم درلیتر تی دیازورون، بیشترین میانگین کالوس جنین زا را داشتند. هم چنین ارقام کبکاب، زاهدی و دیری به ترتیب کوتاه ترین زمان کالوس زایی را نشان دادند.