مقایسه ی تمرینات ایزومتریک ارادی و تحریک الکتریکی در تقویت عضله چهارسر ران متعاقب رفع بیحرکتی زانو در افراد بالای 40 سال

با آنکه سالیان زیادی است که در طب توانبخشی، تحریک الکتریکی برای جلوگیری از آتروفی و افزایش قدرت عضلانی مورد استفاده بوده است، کاربرد تحریک الکتریکی برای تقویت عضلات در پژوهش ها و در تمرینات بالینی عمومیت زیادی پیدا نموده است. عضله چهار سر ران متحمل بیشترین آتروفی از بیت سایر عضلات ران می شود. این مطالعه با هدف مقایسه اثر تحریکات الکتریکی و انقباضات ایزومتریک ارادی برای افزایش قدرت عضله چهار سر و محیط ران در بیماران میانسال و مسن بعد از رفع بی حرکتی در قالب گچی انجام شد.
87 نفر بیمار که زانوهایشان متعاقب شکستکی اندام تحتانی بی حرکت شده بود، بطور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند: گروه تحریکات الکتریکی فارادیک و گروه تمرینات ایزومتریک ارادی. بیماران به مدت شش هفته، سه روز در هفته و هر روز 20 دقیقه تمرین داشتند. قطر ران و قدرت عضلانی چهار سر قبل و بعد از دوره درمانی ارزیابی گردید.
افزایش قدرت عضله چهار سرگروه تحریک الکتریکی(28%) بطور معنی داری از گروه تمرینات ایزومتریک (40%) کمتر بود در حالیکه تفاوت معنی داری بین دو روش درمانی از نظر میانگین افزایش دور ران وجود نداشت(36/0±41/1 و 27/0±42/1 سانتیمتر 96/0=P).
این مطالعه نشان داد که گرچه تحریکات الکتریکی یک وسیله جایگزین وبالقوه مؤثر برای افزایش قدرت عضله چهار سر بیماران میانسال و مسن متعاقب بیحرکتی زانو است اما مؤثرتر از تمرین ایزومتریک ارادی نیست.