بهره گیری از ظرفیت های درونی شهر

طرح ها و فرایندهای برنامه ریزی و طراحی شهری دو نقش عمده تاریخی، یکی هدایت توسعه های جدید در اراضی دست نخورده و دیگری هدایت فرایندها و رویه های اصلاحی در سطوح و ابعاد مختلف درون شهرها را داشته است. بر اساس یک تصور نادرست، نقش اول طرح های (توسعه) تنها در اراضی بکر و دست نخورده خارج شهرها و نقش دوم آنها (اصلاح و بهبود) فقط در بافت های درون شهر خلاصه می شود. اما نظریات دهه های اخیر معتقد است که برای جوابگویی به توسعه، می توان به جای اشغال زمین هایی که دست نخورده و به شکل طبیعی خود باقی مانده است، از ظرفیت بافت های شهری استفاده نمود. رویکرد توسعه درون زا مفهومی نوین را ارائه می دهد که براساس آن نقش اول و دوم طراحی و برنامه ریزی شهری به نحوی تلفیق شده و اصلاح، بهبود و مداخلات درون شهری در خدمت توسعه قرار می گیرد و بدین صورت مفهوم اصلاح و بهبود با توسعه در می آمیزد. توسعه میان افزا به عنوان یکی از تجلیات توسعه درون زا ساده ترین راهبرد برای تحقق این رویکرد است.