بررسی ارتباط بین وضعیت رفلکس های دهانی و تعداد اندام های مبتلا در کودکان فلج مغزی اسپاستیک

فلج مغزی یک اختلال حرکتی ناشی از آسیب مغزی غیر پیش رونده می باشد که به دلیل بروز ضایعه در دستگاه اعصاب مرکزی بوده و معمولا با اختلالات دیگری همراه است. وجود رفلکس های غیر طبیعی از جمله رفلکس های دهانی از علایم معمول بیماران اسپاستیک می باشد. هدف پژوهش حاضر مقایسه وضعیت رفلکس های دهانی در دو گروه کودکان فلج مغزی اسپاستیک دو و چهار اندام مبتلا می باشد.

در این تحقیق غیرمداخله ای، توصیفی– تحلیلی، 45 کودک اسپاستیک دو و چهار اندام مبتلا 5-10 ساله شرکت داشتند. الگوی رفلکس های دهانی شامل بلع، زبان، لب، شیر خوردن، گاز گرفتن، جویدن،، کامی-حلقی، باز شدن دهان و چرخشی از طریق مشاهده و معاینه مستقیم مورد بررسی قرار گرفت. معیارهای ورود به مطالعه نداشتن مشکلات هوشی، بینایی، شنوایی و مشکل در ساختمان دهان مثل شکاف کام بود.

نتایج بدست آمده نشان داد که همه الگوهای رفلکس های دهانی در هر دو گروه به صورت مهار نشده دیده می شوند. بین وضعیت رفلکس های زبان، گاز گرفتن و بلع در کودکان اسپاستیک چهار و دو اندام مبتلا ارتباط معنی داری وجود دارد، بدین شکل که فرکانس تعداد رفلکسهای غیرطبیعی فوق در کودکان فلج مغزی با چهار اندام به میزان معنی داری بیشتر از کودکان فلج مغزی با دو اندام مبتلا بود. بین وضعیت سایر رفلکس های دهانی در این دو گروه ارتباط معنی داری مشاهده نشد.

یافته های این مطالعه وجود رفلکس های غیر طبیعی دهانی در هر دو گروه کودکان فلج مغزی اسپاستیک با درگیری دو و یا چهار اندام نشان داد. چون این رفلکس ها بر تغذیه و تولید صداهای گفتاری تاثیر دارند، مداخلات لازم و زودتر برای توسعه و تکامل این رفلکس ها از طریق روش های توانبخشی ضروری به نظر می رسد.