مقایسه اثر میزوپروستول واژینال و اکسی توسین داخل وریدی در القای زایمان و عوارض آن ها

وضعیت نامناسب سرویکس یکی از علل نارسایی القای زایمان می باشد. روش های گوناگونی برای القای زایمان وجود دارد که بسته به طول مدت اثربخشی متفاوت است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر درمانی میزوپروستول واژینال و اکسی توسین داخل وریدی در القای زایمان بیماران بستری در بیمارستان امام رضا کرمانشاه انجام شد.
در این کارآزمایی بالینی تصادفی، 110 خانم حامله با امتیاز بیشاپ کم تر از 6 بررسی شدند.50 نفر، هر 4 ساعت 25 میکروگرم میزوپروستول واژینال دریافت کردند که تا زایمان فعال یا تا دوز 100 میکروگرم ادامه یافت. در 60 نفر اکسی توسین داخل وریدی با دوز 66/2 میلی واحد در دقیقه شروع شد که تا ماکزیمم دوز 5/42 میلی واحد در دقیقه و یا تا شروع فاز فعال زایمان ادامه یافت. فاصله زمانی القا تا زایمان، عوارض مادری و نوزادی ثبت شدند. آنالیز آماری با آزمون های من ویتنی، مجذور کای و تی انجام شد.
بعد از همسان سازی سن مادر، امتیاز بیشاپ، سن حاملگی، گراویدیتی و پاریتی حجم نمونه به تعداد 48 نفر در گروه میزوپروستول و 54 نفر در اکسی توسین کاهش یافت. میانگین فاصله زمانی القا تا زایمان 66/3±16/10 ساعت در گروه میزوپروستول و 65/3±86/8 ساعت در اکسی توسین بود (121/0P=). میزان سزارین درگروه میزوپروستول 8/18درصد و در اکسی توسین 9/25 درصد بود (387/0P=). میزان بروز عوارض مادری و نوزادی در دو گروه اختلاف معناداری نداشت.
به نظر می رسد میزوپروستول واژینال نیز می تواند همانند اکسی توسین برای القای زایمان انتخاب شود.