توزیع فنوتیپ های پاراکسوناز سرم به روش دو سوبسترایی وتغییرات پروفایل لیپیدی در بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر

پاراکسوناز سرم یک استراز وابسته به لیپوپروتئین پرچگال است که می تواند از تشکیل لیپوپروتئین کم چگال اکسید شده جلوگیری کند. فعالیت پاراکسوناز سرم در بیماری های قلبی-عروقی کاهش می یابد. در مطالعه حاضر، توزیع فنوتیپ های پاراکسوناز سرم در بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر تعیین گردید. همچنین، به علت محدود بودن مطالعات انجام گرفته در مورد ارتباط بین فعالیت های پاراکسونازی و آریل استرازی پاراکسوناز1 سرم با میزان گرفتگی عروق کرونر، این ارتباط نیز مورد بررسی قرار گرفت.
61 بیمار با گرفتگی عروقی کمتر از 50 درصد و 63 بیمار با گرفتگی عروقی بیشتر از 70 درصد در این مطالعه وارد شدند. فعالیت های پاراکسونازی و آریل استرازی به ترتیب با سوبسترای پاراکسون و فنیل استات اندازه گیری گردیدند. فنوتیپ های پلی مورفیسم Q/R192 آنزیم با روش دو سوبسترایی تعیین گردید.
در بیماران با گرفتگی عروق کرونری کمتر از 50 درصد، به ترتیب 41، 46 و 13 دزصد از بیماران به فنوتیپ های Q، QR و R تعلق داشتند. فنوتیپ های Q، QR و R در بیماران با گرفتگی عروقی بیشتر از 70 درصد، به ترتیب 48، 41 و 11 درصد بودند. در بیماران با گرفتگی عروقی کمتر از 50 درصد فعالیت های پاراکسونازی و آریل استرازی نسبت به بیماران با گرفتگی عروقی بیشتر از 70 درصد به طور معنی داری بالاتر بود (به ترتیب برابر با 02/0 = P و 04/0 = P). همچنین میزان لیپوپروتئین با چگالی بالا در بیماران با گرفتگی عروقی کمتر از 50 درصد در مقایسه با بیماران با گرفتگی عروقی بیشتر از 70 درصد افزایش معنی داری داشت (025/0=P).
در مطالعه حاضر، توزیع فنوتیپ های پاراکسوناز1 سرم در بیماران مبتلا به بیماری های قلبی-عروقی با میزان گرفتگی عروقی متفاوت مشخص گردید. همچنین، با توجه به کاهش معنی دار فعالیت های پاراکسونازی و آریل استرازی پاراکسوناز1 سرم و میزان لیپوپروتئین با چگالی بالا با افزایش میزان گرفتگی عروقی، این مطالعه می تواند به عنوان شاهدی مطرح شود در راستای نقش مهم این آنزیم در آترواسکلروز.