مقایسه ی روش سخنرانی و روش حل مساله در تدریس درس کاربرد موتور تلمبه در تاسیسات آب و فاضلاب

تدریس یک فعالیت آموزشی است که نتیجه ی آن یادگیری است و نتایج یادگیری، تغییراتی است که پس از هر آموزش و تدریس در شناخت عواطف، مهارت ها و دانش آموزش گیرنده ایجاد می شود. جهت تدریس، روش های مختلفی به کار می رود. معمول ترین روش، روش سخنرانی است. در دروس فنی در این روش مدرس ابتدا روابط و کاربرد آن ها را توضیح می دهد، روابط را اثبات می کند و احتمالا چند مثال کوتاه در حد وقت کلاس مطرح نموده، توضیح می دهد. روش دیگری که می تواند مورد استفاده قرار گیرد روش حل مسئله است. در این روش پس از تشریح مساله توسط استاد، فرآیند کشف توالی و ترتیب صحیح راه هایی که به یک هدف منتهی می شود، توسط دانشجو طی می شود. هدف از انجام این تحقیق مقایسه ی دو روش فوق در تدریس درس کاربرد موتور تلمبه در تاسیسات آب و فاضلاب بود.
جهت مقایسه ی روش های توضیحی (سخنرانی) و حل مساله دو گروه دانشجویان رشته ی بهداشت محیط در درس کاربرد موتور تلمبه در تاسیسات آب و فاضلاب انتخاب شدند و در هر گروه یکی از روش های فوق جهت تدریس انتخاب شد. جهت ارزشیابی هر دو روش یک پروژه ی واقعی طراحی و به دانشجویان ارایه شد تا آن را حل نمایند و در زمان مشخص شده، تحویل دهند. پروژه ی ارایه شده به هر دو گروه، مشابه و زمان ارایه نیز مشابه بود. جهت تحلیل نتایج بررسی، از پرسش نامه ای با 10 عامل که برای هر عامل امتیازات 1 تا3 منظور شده بود، استفاده گردید. جمع امتیازات هر عامل تجزیه و تحلیل شد و تاثیر روش به کار گرفته شده در تدریس، بررسی شد. تحلیل نتایج با استفاده از توزیع فراوانی و درصد محاسبه و از آزمون T جهت مقایسه ی میانگین ها استفاده شد.
درصد افرادی که امتیازات 1، 2 و 3 را کسب کرده بودند، در گروه اول به ترتیب 7/32، 4/36 و 8/30 درصد و در گروه دوم این مقادیر به ترتیب 4/3، 5/12 و 84 درصد بود.
با مقایسه ی درصدها که اختلاف معنی دار آن ها با آزمون آماری تایید شد (05/0 P <)، می توان نتیجه گرفت که روش حل مساله گزینه ی بهتری برای ارایه ی این درس می باشد، هر چند که این روش بسیار وقت گیر است.